Që një lider të pëlqehet dhe pranohet me të gjitha aspektet e tij nga bashkësia e vet dhe njerëzit që e ndjekin pas, si dhe që ai të bëhet një njeri i besueshëm dhe të cilit i binden, duhet që ai të jetë në gjendje t’i zgjidhë të gjitha problemet që i përkasin shoqërisë apo grupit shoqëror përkatës: individuale, familjare, shoqërore, ekonomike, politike, etj. Një lider, në atë masë që t’i zgjidhë problemet individuale, familjare e shoqërore të njerëzve që ka pas, pranohet dhe duhet prej tyre, merret në supe, bëhet flamur dhe mbrohet gjer në përjetësi. Ja pra, Profeti Muhamed (s.a.s.) ishte për njerëzimin një lider i tillë që i zgjidhte të gjitha problemet!
Në zgjidhjen e problemeve, si alternativë, mund të përdorni format e ndryshme të shtypjes, mund të jepni ndëshkime të ndryshme, mund të dërgoni në internim, mund të hiqni të drejtën e qytetarisë, mund të shtypni, mund t’i hapni dyert e burgjeve kat më kat, mund të zbatoni të gjitha llojet e torturave, mund t’u vini njerëzve spiunët nga pas, mund t’i mbani disa njerëz nën presion me anë të frikës dhe terrorit shtetëror, por me këto nuk mundet të zgjidhni me rrënjë asnjë problem! Jo vetëm që s’mund t’i zgjidhni, por mund të bëheni shkak për ndërlikime të ndryshme dhe për depresione në përmasa shoqërore. Për rrjedhojë, kjo nuk është rrugëzgjidhje. Edhe pse disa njerëz mund ta quajnë këtë rrugë zgjidhjeje, kjo është e tillë që bën të lindin probleme të reja. Madje është një rreth vicioz. Ju gëzoheni se zgjidhët diçka, por as që po i bini më të se jeni duke u përballur me një sërë koklavitjesh. Sapo të formohet një rreth vicioz dhe të hyni në të, çdo veprim i ri i juaji për ta thyer, për të dalë prej tij, ju fundos edhe më keq të! Kurse Profeti Muhamed (s.a.s.) i pati zgjidhur të gjitha problemet me lehtësinë e heqjes së një qimeje prej gjalpit, pa hyrë në rreth vicioz, pa u prirur ndaj shtypjes dhe terrorit, pa u mbështetur në frikësimin dhe tmerrimin, pa iu drejtuar burgjeve, duke respektuar vullnetin e lirë të njerëzve dhe duke ditur se si duhet të jesh i respektueshëm ndaj tyre. Pa parë gjendjet e tjera mrekullore, pa marrë parasysh mrekullitë e tij, vetëm nëse do të mundeni ta shihni me vëmendje në këtë aspekt të tij, edhe ju do të thoni: “Muhammedu’r-Resulullah”, “Muhamedi është i Dërguari i Allahut”! Po, Profeti Muhamedi (s.a.s.) s’është tjetërkush, veçse i Dërguari i Allahut! Po të mos ishte profet, si do t’i zgjidhte të gjitha këto probleme? Kurse ai doli nga mesi i një shoqërie që prodhonte probleme pa pushim, që shkaktonte grindje në çështjen më të vogël, të hapur ndaj intrigës, ku njerëzit i kundërviheshin njëri-tjetrit për pesë para, i një shoqërie të mbytur në egërsi, perversitet, tërbim, errësirë, dhe Allahu (xh.xh.) ia ngarkoi në supet e bekuara detyrën e rëndë për ta sjellë në rrugë të mbarë këtë shoqëri! Siç shprehet edhe ajeti, “sikur ta zbrisnim këtë Kur’an mbi një mal, do ta shihje se si do të strukej e çahej…” (Hashr, 59/21), Profeti Muhamed (s.a.s.) erdhi me një përgjegjësi të tillë që, po t’u ngarkohej maleve, do të thërrmoheshin e bëheshin pluhur; po, kaq e rëndë ishte përgjegjësia e tij! Sepse Allahu e kishte ngarkuar me detyrën e orientimit të një shoqërie tejet të egër, tejet beduine, tejet të zvetënuar! Edhe ai, i kapi një për një të gjitha problemet për shkak të të cilave vuante ajo shoqëri, i zgjidhi e u dha fund dhe shoqëria arriti qetësinë dhe kënaqësinë!
Shoqëria e qetë dhe e kënaqur që formoi Profeti Muhamed (s.a.s.) ishte e tillë që të tjerët vetëm e kishin lexuar të përshkruar në veprat utopike. Ja “Republika” e Platonit, ja “Utopia” e Tomas Morit, ja dhe “Qyteti i Diellit” i Kampanelës. Duket sikur që të gjithë janë marrë me dëshirën për të kërkuar dhe gjetur atë shoqëri ëndrrash të përgatitur nga i Dërguari i Allahut. Le të vazhdojnë ata me fantazitë dhe iluzionet e tyre! Shumë shekuj para tyre, duke kapërcyer edhe aspektet e gjymta të mendimit të tyre, i Dërguari i Allahut e pati përgatitur dhe formuar në praktikë këtë shoqëri dhe ua pati ofruar pasardhësve si një model ekuivalent me yjet në qiell! Kush do të vepronte si ata, kush do të ndiqte shembullin e tyre, do të bëhej njeri i qetë e i lumtur dhe ashtu ndodhi. Ne e shohim këtë të vërtetë lakuriq në ditët e sotme, i besojmë edhe më shumë mundësisë reale të periudhës së sahabeve dhe presim dritra dhe formime të reja!
Po qe se i Dërguari i Allahut nuk do t’i kishte zgjidhur të gjitha problemet e njeriut të asaj dite, a do të mund të dilnin nga brenda asaj egërsie sahabet, ata personalitete të konsideruar si krenari e njerëzimit? Pa asnjë dyshim që jo! Mirë, po a vetëm me mendjen dhe zgjuarsinë e vet i zgjidhi Profeti Muhamed (s.a.s.) të gjitha këto probleme? Edhe për këtë themi një “jo” të vendosur dhe shtojmë: Zoti i pati dhënë atij një zgjuarsi profetike të tillë që, në sajë të kësaj zgjuarsie të ndritshme me dimensione revelative, ai mundej t’i zgjidhte të gjitha problemet me mjaft lehtësi. Fundja, kjo ishte edhe një nga argumentet dhe provat e profetësisë së tij. Ndërkaq, kjo është edhe pikëdalja e temës sonë.
Dhe tani, le të përpiqemi të parashtrojmë disa shembuj për këtë specifikë.
- Gjyqtarí për Gurin e Zi
Në atë periudhë, çdokush i drejtohej atij për probleme të ndryshme. Një ditë, gjatë meremetimit të Qabes ku pati punuar edhe ai vetë, doli në rend të ditës çështja e vendosjes në vend të Gurit të Zi që bartte embrionet e një katastrofe mes fiseve. Po qe se kjo çështje nuk do të zgjidhej brenda një a dy ditëve, lufta mes tyre bëhej e pashmangshme. Ashtu siç e thamë më lart me rastin e një çështjeje tjetër, mënyra e bukur se si e pati zgjidhur i Dërguari i Allahut vendosjen e Gurit të Zi në vend, e pati parandaluar një zjarr të tillë të frikshëm.
I Dërguari i Allahut shtroi përtokë një beze dhe e vuri Gurin e Zi në mes të saj. Pastaj u propozoi përfaqësuesve të fiseve ta kapnin secili bezen në një skaj dhe ta afronin së bashku te muri ku e kishte vendin. Pastaj i Dërguari i Allahut e mori vetë Gurin e Zi dhe e vendosi në mur.
Kjo ngjarje, në hollësitë e të cilës nuk do të hyjmë tani, tregon hapur se ç’zgjuarsi zotëronte i Dërguari i Allahut edhe para detyrës profetike!
Në këtë rast, kur iu kërkua të gjykonte këtë çështje, ai ishte ende një djalë 20-25 vjeç, pra nuk kishte ardhur ende koha kur ai do të mbështetej në gjykimet dhe veprimet e tij nga detyra profetike, kur do të fitonte thellësi mendimi dhe do të ulej para Rrethit Mësimor të Allahut (xh.xh.). Edhe në këtë periudhë kur ai ishte i mbyllur ndaj zbulesës hyjnore, me vendimet që kishte dhënë me anë të frymëzimeve të shpirtit të entuziazmuar, e kishte bërë të njohur veten te njerëzit, duke ngritur një fron të tillë në zemrat e tyre, saqë kur mohuesit kurejshë e patën parë të hynte brenda, patën bërtitur me gëzim: “Ky është Muhamed Emini, jemi dakord për gjykimin e tij!”[1] Kishte ardhur ai dhe problemi ishte zgjidhur! Po, ai e kishte mbaruar punën pa u menduar aspak, pa pritur, pa marrë laps në dorë, pa u takuar me këtë apo atë për të hetuar rrugë dhe metoda. Kjo ishte shumë e thjeshtë për të, mirëpo edhe të tjerët nuk patën kundërshtuar dhe nuk mund të kundërshtonin sepse e patën zgjedhur vetë gjykatës. Dhe ai kishte gjykuar dhe vendosur pa rrëshqitur dhe në mënyrë që i kishte lënë të kënaqur të gjithë!
Në jetën e tij nuk kishte hap të hedhur pas; nuk kishte, sepse ai zotëronte një zgjuarsi që i jepte mundësi t’i kuptonte shumë mirë gjërat që i vinin nga Allahu (xh.xh.)! Kjo zgjuarsi te ai ishte hapur si një burbuqe trëndafili, duke u hapur kishte marrë vezullime ngjyra-ngjyra dhe ishte reflektuar si buzëqeshje në fytyrën problematike, të pakënaqur e të thartë të njerëzimit. Po qe se thoni se erdhi një ditë që enigmat me dimensionet e njeriut të madh tek ai mbaruan, gaboheni, sepse nuk mbaruan, sepse, siç shprehej poeti Junus Emre, brenda asaj gonxheje kishte shumë e shumë gonxhe të tjera. Po, gjatë gjithë jetës së tij të shquar, atij i qenë drejtuar vazhdimisht dhe ai nuk i pati kthyer prapë të dëshpëruar ata që i kërkuan ndihmë, por ua pati zgjidhur problemet. Ajo shoqëri tejet e hapur para intrigës, prodhonte vazhdimisht probleme, kurse ai, i zgjidhte një e nga një.
Hixhreti ishte një problem më vete. Pastaj problemet e luftës e të paqes, problemet e interesave dhe përfitimeve ekonomike e materiale, problemet e plaçkës së luftës. Po qe se ai nuk do t’i kishte zgjidhur këto me lehtësi, përleshja mes tyre e atyre njerëzve me natyrë të ashpër e grindavece, që ndjenin kënaqësi në grindje dhe luftë, do të bëhej e pashmangshme!
[1] Ibn Hisham, Sire, 1/209.
