Nga ana tjetër, mekasit bënin ç’të ishte e mundur që ta shqetësonin Resulullahun (s.a.s.). Një ditë, të parët e Mekës u mblodhën në kodrën e Minës, dhe po i kërkonin të Dërguarit të Allahut një tjetër mrekulli që t’i besonin. Madje, kësaj here kishin mbërritur deri atje sa edhe e kishin përshkruar vetë mrekullonë që donin të shihnin. Nëse arrinte ta bënte, atëherë do t’i besonin. I Dërguari i Allahut, që, megjithëse e dinte mirë se ata prapë nuk do të besonin, por që njëkohësisht e dëshironte shumë besimin e tyre, filloi të shpresonte me të vërtetë tek fjala e tyre.
– Po, nëse arrin ta ndash hënën në mes, atëherë ne do të të besojmë, – i thanë ata.
Profeti ynë i dashur e ngriti gishtin e Tij tregues në drejtim të hënës, dhe duke treguar hënën filloi ta ulte poshtë. Sakaq ajo që pritej ndodhi, hëna tashmë u nda më dysh. Aq sa njëra pjesë rrinte mbi malin e Ebu Kubejsit, e tjetra mbi majën e malit të Kuajkëanit. Me ta realizuar mrekullinë, i Dërguari i Allahut u kthye nga kurejshët, të cilët ishin kapluar nga një habi e madhe. Si ishte e mundur, që hëna aq e largme, të ndahej në dy pjesë vetëm me një të lëvizur të dorës, e pastaj të kthehej prapë në gjendjen e mëparshme? Mbi të gjitha, ata dhanë edhe fjalën. Që nuk kishin për të besuar, kjo dihej, por nuk dinin si të dilnin nga situata edhe kësaj here. Nga mesi i tyre doli një i atillë, të cilët ishin të shumtë, që ishin të aftë t’ia hidhnin edhe vetë djallit, dhe tha:
– Kjo është veçse një magji e Ibni Ebi Kebshes. Ai ju hodhi hi syve. Pa pyetini njerëzit që kanë qenë duke kaluar andejmi! Nëse e kanë parë edhe ata atë që pamë ne, atëherë Muhamedi thotë të vërtetën. Ama, nëse nuk i ka parë asnjeri, atëherë ta dini se Muhamedi ju ka bërë magji.
Të paktën kjo ishte një rrugëdalje e çastit. Hapën lajm në të katër anët, dhe ia pyetën ngjarjen çdokujt që rastisnin në rrugë. Përgjigja që merrnin nuk ishte aspak ashtu siç e parapëlqenin mekasit. Të gjithë dëshmonin se ishin përballur me një ndodhi të pagjasë. Ishte ndarë hëna më dysh, secila prej syresh rrinte mbi majën e një mali, derisa u kthye sërish në gjendjen e saj të mëparshme. Çdo portë po u mbyllej përpara syve. Ajo që e kishin parë me sytë e tyre, tanimë mohohej edhe pse po u dëshmohej edhe prej të tjerëve. Pas ngelte vetëm një alternativë e mundshme. Të shtrëngoheshin fort pas shpifjeve të mëparshme, duke vazhduar të ishin të flijuarit e inatit të tyre.
– Kjo nuk është asgjë tjetër veç magjisë së Ibni Ebi Kebshes.
Nuk mund të fshihej dielli me shoshë. Ai që mbyllte sytë, vetëm sa i bënte errësirë vetes. Pa kaluar shumë kohë, erdhi prapë Xhebraili fjalëdrejtë, i cili solli ajetet që do të vulosnin të vërtetën e së vërtetës:
– Ora e fundit afroi dhe hëna u nda më dysh. Mirëpo ata idhujtarë edhe po të shohin ndonjë mrekulli, prapë kthejnë shpinën, duke ngulur këmbë se “ajo është veçse një magji”.
