Ishte një pasdreke mjaft e nxehtë. Dielli i shkretëtirës i ngjyente në alle kodërzat e rërës përreth. Mes kodërzave ndodhej një oaz. Rreth atij burimi të vogël uji kishin mbirë e radhitur një sërë drurësh hurme. Degët e tyre të ngarkuara me hurma vareshin gjer përdhé. Me ngjyrën e tyre të verdhë në të artë, veshulët e hurmave dukeshin shumë të shijshme. Mbi degët e njërit prej drurëve ndodhej një fole pëllumbash.
Pëllumbat prindër i kishin marrë të vegjlit nën krahë. Pak më parë kishin ngrënë të gjithë së bashku dhe tani po preheshin të ngopur. Ata po sodisnin diellin që pasqyrohej mbi ujë. Sytë e pëllumbit nënë, pëllumbeshës, ishin kredhur në largësi. Pëllumbi baba, i cili e vuri re, e pyeti bashkëshorten:
“Gu-gu, Pëllumbeshë! Prapë u krodhe në mendime! Ç’po mendon ashtu?”
“Eh”, tha ajo duke rënkuar thellë. “Ti e di se ç’po mendoj, ore burrë! Gu-gu!”
Pëllumbi tundi kokën rëndë-rëndë.
“E di”, tha duke buzëqeshur, “si nuk e di? Po mendon sërish për ato ditë të bukura, prapë!”
“Asnjë çast s’më hiqen nga mendja. Me përfytyrimin e tyre jetoj! Gu-gu!”
Të vegjlit e tyre, Hirushi dhe Larushi kishin vetëm ca ditë që kishin dalë nga veza. Ata s’dinin gjë për të kaluarën e prindërve të tyre. Ata u bënë shumë kureshtarë nga biseda e prindërve. Megjithëse kishin vetëm pak ditë që kishin ardhur në jetë, ata e kishin kuptuar se prindërit e tyre kishin një vend të veçantë mes zogjve dhe shpendëve të tjerë të atyre anëve.
Një ditë më parë, sorkadhet që kishin zbritur në breg të oazit, seç bisedonin dhe bënin me shenjë nga çerdhja e tyre. Kurse shqiponja që po fluturonte në kupë të qiellit, në çdo rrotullim, u thoshte: “Ju lumtë! Ju lumtë!”
Shkurt, të gjitha kafshët i përshëndesnin dhe përpiqeshin me sa kishin mundësi të mos i ngacmonte gjë.
Hirushi dhe Larushi nuk e kuptonin pse kafshët e tjera i vlerësonin kaq shumë. Një ditë menduan se kishte ardhur koha t’i pyesnin.
Me zërin e tij të hollë, Hirushi e pyeti t’ëmën:
“Mami, të lutem, më thuaj pse na duan kaq shumë kafshët, pse hiqen menjëherë mënjanë kur shkojmë për të pirë ujë dhe pse na përshëndesin me aq respekt?”
Nëna e mori sërish nën krahë me dashuri të voglin e saj, ia përkëdheli kokën me dhembshuri dhe iu drejtua me buzëqeshje të shoqit:
“Më duket se erdhi koha t’ua tregojmë çdo gjë fëmijëve! Ç’thua ti?”
“Po, këta u rritën aq sa të kuptojnë, pra, le t’ua tregojmë!”
Nëna e mori nën krahë edhe Larushin dhe nisi të tregojë:
“Ah, more bij, le të flasim më parë pak për Zotin. Si çdo gjë tjetër, edhe neve, Ai na ka krijuar. Ne jemi krijesat e Tij. Çdo ditë Ai na e siguron ushqimin, kurse ne e gjejmë, e marrim dhe e hamë. Ai lëshon nga retë në qiell shi, kurse ne e pimë.”
“Pa shihni, more fëmijë”, tha babai, “sa krahë të bukur e plot pendë ngjyra-ngjyra na ka dhënë Zoti! Ne hapim krahët e fluturojmë në qiellin blu, kurse me sqepin gjejmë ushqim dhe pastrojmë pendët. Pastaj…”
“O, babi… “, thirri Larushi, “unë sot i pastrova pendët, por sqepi nuk më arriti gjer te koka. Ç’duhet të bëj?”
“Bashkë me vëllanë, mund t’ia pastroni kokën njëri-tjetrit. Ndihma për njëri-tjetrin është gjë e mirë!”
Nëna e qortoi Larushin butë:
“I vogli im! Nuk duhet t’ia presësh fjalën babait! Duhet ta presësh të mbarojë, pastaj ta pyesësh. Kështu është më mirë!”
“Mirë, nënë”, tha Larushi i bindur.
Babai vazhdoi:
“Sado ta falënderojmë Zotin tonë, është pak. Ai na do shumë. Edhe ne e duam shumë Atë!”
Larushi tha:
“Babi, ti flet shumë bukur. Por akoma nuk na ke treguar se pse kafshët e tjera na vlerësojnë kaq shumë. A s’u ka dhënë Zoti edhe atyre të mira si ne?”
Pëllumbi baba iu përgjigj duke buzëqeshur:
“Gu-gu! Bëj durim, vogëlush! Mësimi kërkon durim. Do t’ju tregoj! Unë dhe nëna juaj, veç të mirave që marrin të gjitha kafshët nga Zoti, kemi marrë edhe një të mirë tjetër.”
Pëllumbesha nuk duroi dot më. Me lotë lumturie në sy, tha:
“Edhe sikur të më jepej mundësia të jetoja miliona vjet në pyje të mbushur me gjelbërim, nuk do ta kisha ndërruar me ato ditë! Zoti ynë na fali një mirësi të madhe!”
Duke kërcyer me padurim nga vendi, Larushi e pyeti nënën:
“Mami, po ç’ndodhi, pra, ato ditë?”
“Pamë Profetin, o bir!..”
Pëllumbi dhe Pëllumbesha ishin prekur thellë nga kujtimet. Ata qanin me shpirt. Pas pak u qetësuan dhe Pëllumbi vazhdoi të tregojë.
“Nuk e harroj kurrë. Ishte vite më parë. Unë dhe nëna juaj ishim ende shumë të rinj. Ishte përsëri një ditë e nxehtë si kjo. Ne po fluturonim mbi kodrat e rërës. Ndërkaq, nga Zoti na erdhi një urdhër. Ne duhet të bënim një fole mu në hyrje të shpellës së quajtur Thevr. Me ta marrë urdhrin, përplasëm krahët me tërë fuqinë dhe fluturuam për në shpellë. Pa pushuar, në hyrje të saj ndërtuam fole.”
Nëna u ngashërye sërish dhe tha:
“Gu-gu! Mu atëherë dëgjuam zëra nga brenda. Kthyem kokën, por ç’të shihnim? Brenda ishin i Dërguari i Zotit, profeti Muhamed, dhe shoku i tij, Ebu Bekri. Atë çast m’u duk se do të më ndalej zemra nga ngazëllimi!”
Larushi pyeti me kërshëri:
“Mirë, moj mami, po si e njohët Profetin ju?”
Nëna qeshi.
“Vogëlushi im! Atë e njohin të gjitha gjallesat, madje edhe jogjallesat. Ai i thërret pemët dhe ato i shkulin rrënjët e i shkojnë pranë. Merr gurë në dorë dhe gurët fillojnë e luten për të. Retë i bëjnë hije. Ai ka një bukuri të tillë në fytyrë që, sapo ta shohësh, dashurohesh pas saj. Ai është i Dërguari i Zotit. Ashtu siç kanë bërë edhe profetët e tjerë, ai na e bën të njohur Zotin e na flet për Të. Ai u tregon njerëzve për të gjitha cilësitë dhe shprehitë e moralit të bukur. Në saje të mësimeve të tij, myslimanët, me të na parë neve, mendojnë për ne, për krijimin tonë. Ata kurrë nuk na bëjnë ndonjë të keqe, por na mbrojnë. A e mban mend se ç’ndodhi dje kur re nga foleja? Të gjithë ne po bërtisnim nga tmerri, kur ty të dalloi një mysliman që në atë kohë po i jepte devesë ujë. Ai u afrua, të mori në duar me përkëdheli, tha “sa të bukur e ka bërë Zoti”, të puthi dhe të vuri në fole pa të shkaktuar asnjë dëm. Duke të vënë, tha “bismil’lah”. Sa u gëzuam ne për këtë sjellje, apo jo!”
“Po, nënë”, tha ai. “Ai xhaxhi u soll shumë mirë me mua. Dhe këtë ia paska mësuar profeti Muhamed! Unë tani do ta dua më shumë atë!”
Pëllumbi baba vazhdoi:
“Por sa keq që ka nga ata që nuk ia dëgjojnë fjalën atij! Ata na quajnë ne qenie të pavlera, që ekzistojmë pa ndonjë qëllim, nuk u vjen keq për ne, prandaj edhe na shajnë dhe na bëjnë keq!”
“Ja, pra, të vegjlit e mi”, tha nëna, “atë ditë, Profeti me Ebu Bekrin ndodheshin në shpellë. Ata po mërgonin, po largoheshin nga Meka për në Medine.”
Duke i hapur sytë me kërshëri, Larushi pyeti:
“Po pse i linin shtëpitë e iknin?”
“Kushërinjtë tanë të Mekës na treguan se ç’kishte ndodhur. Idhujtarët kurejshë të Mekës u bënin shumë të këqija myslimanëve. Ata përpiqeshin t’i detyronin myslimanët të hiqnin dorë nga besimi islam. Prandaj myslimanët, me leje të Allahut dhe të Dërguarit të Tij, kishin filluar të largoheshin për në Medine.”
“Ky largimi quhet hixhret. Idhujtarët dashkan ta pengojnë edhe hixhretin e myslimanëve!”
“Po pse idhujtarët s’duan që myslimanët të mërgojnë? A na thatë se nuk i duan myslimanët e u bëjnë shumë të këqija?”
“Sepse idhujtarët paskan frikë nga bashkimi i myslimanëve me medinasit dhe fuqizimi i tyre! Ata shqetësohen se mos një ditë Profeti Muhamed vihet në krye të tyre dhe i sulmon. Idhujtarët paskan bërë një mbledhje ku, me propozimin e Ebu Xhehlit, paskan vendosur ta vrasin Profetin. Pastaj, një natë, e paskan rrethuar shtëpinë e tij, por Allahu e paska njoftuar. Profeti paska vënë Aliun në shtratin e vet dhe paska dalë nga shtëpia duke kaluar para syve të tyre!”
“Pa e parë ata?”
“Pa e parë, vogëlushi im, sepse, kur Allahu s’do, askush nuk mundet të shohë. Dhe, kështu, pasi kishin pritur gjithë natën rreth shtëpisë së Profetit, idhujtarët ishin habitur kur kishin parë Aliun të dilte që atje!”
Nëna mori pak frymë dhe vazhdoi:
“Ndërkaq, Allahu e kishte urdhëruar të Dërguarin e Tij të mërgojë. Ai u mor vesh me Ebu Bekrin dhe u nisën. Shkuan në fillim në shpellën Theur ku u fshehën. Ja, pra, atëherë ne e bëmë folenë tonë mu në hyrje të shpellës që ishte si një vrimë e madhe. Një motra jonë merimangë thuri një rrjetë të madhe me të cilën e zu tërë hyrjen e shpellës. Gjatë kësaj kohe, idhujtarët ishin vënë pas Profetit dhe Ebu Bekrit.”
Larushit i kishte mbetur sqepi hapur nga habia.
“Kështu, ë?”, tha ai me habi. “Dy pëllumba dhe një merimangë kundër gjithë atyre burrave të armatosur!”
“Mirë, po ç’ndodhi atje, moj nënë?”, pyeti Hiroshi duke përplasur krahët e vegjël.
Nëna iu përgjigj:
“Idhujtarët i qenë afruar shumë shpellës. Ebu Bekri ishte shqetësuar. Ai kishte frikë se mos idhujtarët i bënin ndonjë të keqe Profetit. ‘O i Dërguari i Allahut’, i kishte thënë ai Profetit, ‘s’më vjen keq po të më vrasin mua, por, mos e dhëntë Zoti, po të të bëjnë keq ty, kjo gjë do të sillte shkatërrimin e të gjithë bashkësisë së myslimanëve!’ Kurse Profeti ishte i qetë. Ai u përpoq ta qetësonte Ebu Bekrin duke i thënë: ‘Mos u dëshpëro, Allahu është me ne!’. Por ai i tha: ‘O i Dërguari i Allahut, po qe se ndonjëri prej tyre përkulet dhe sheh brenda në shpellë, na dallon nga këmbët që jemi këtu! I sigurt në vetvete, Profeti u përpoq sërish për ta qetësuar Ebu Bekrin duke i thënë: ‘O Ebu Bekr! Mos u mërzit e mos u shqetëso se Allahu është me ne!’ Pastaj bëri lutje që Allahu ta qetësonte atë!
Idhujtarët e kishin parë folenë tonë dhe rrjetën e merimangës dhe, duke menduar se aty s’do të kishte njerëz, ishin larguar.”
Duke i shkëlqyer sytë, Larushi pyeti:
“Mirë, moj nënë, po sa ndenjën ata në shpellë?
“Tri ditë e tri net, vogëlushi im! Pastaj atje shkoi një prijës me dy kuaj dhe ata u larguan.”
Pëllumbi baba i pa fëmijët në sy me kujdes dhe u tha:
“Ja, kështu, vogëlushët e mi! Unë me nënën tuaj kurrë s’kemi për t’i harruar ato tri ditë të bukura! Ne jemi shumë të lumtur që e pamë Profetin, e shoqëruam dhe bëmë roje për të!”
Larushi tha tërë mërzitje:
“Mirë, po ne nuk e pamë dot!”
“Ashtu është, por edhe ju, po të bëni siç na këshillon ai, edhe do të fitoni pëlqimin e Allahut, edhe do ta shihni atë në xhenet.”
Nëna pëllumbeshë tha:
“Ka vite që njerëzit na përmendin ne duke na treguar si shembull se, me anë të qenieve të dobëta, Allahu mund t’i shkatërrojë edhe ata që duken si shumë të fuqishëm!”
Pëllumbi baba shtoi:
“Vogëlushët e mi, ne presim nga ju që të jetoni sipas urdhrave që Allahu, Zoti ynë, na i ka bërë të ditura me anë të të Dërguarit të Tij, Profetit Muhamed. Kështu, jeta juaj kthehet në xhenet dhe fitoni kënaqësinë e Allahut dhe të Profetit!”
Në folenë e pëllumbave majë degëve të një druri hurme, mori fund një bisedë e ëmbël. Me perëndimin e diellit, qielli u mbush plot yje. Nën vezullimin e yjeve të shkretëtirës, pëllumbat u përqafuan me njëri-tjetrin dhe ranë në një gjumë të lumtur.
Në ëndërr, Profeti u buzëqeshte, i merrte në dorë dhe i përkëdhelte me dashuri.
A e kuptuat ngjarjen?
- Pse kafshët që përmenden në këtë ngjarje, tregonin një dashuri të veçantë për pëllumbat?
- Pse e duan gjallesat shumë Profetin?
- Ç’do të thotë “hixhret”? Kur ka ndodhur? Cilat janë shkaqet e tij?
- Ç’detyrë kryen pëllumbat gjatë rrugës së Profetit për në hixhret?
- Pse nuk frikësohej Profeti nga idhujtarët e armatosur që ishin afruar gjer në hyrje të shpellës?
- A dini të luteni ju për Profetin?
- A e keni parë ndonjëherë në ëndërr Profetin?
- Jepni edhe ju shembull se si një i dobët që mbështetet te Allahu, mund të dalë fitues mbi ata që duken shumë të fortë.
