Full Post Style – Profeti Muhamed

Home
Full Post Style

Ndërtimi i faltores profetike në Medine

Patën ardhur në Medinë, por kishte edhe disa probleme të tjera që duheshin zgjidhur. Fillimisht duheshin bashkuar besimtarët me njëri-tjetrin, por për këtë kishte nevojë që të ndërtohej një vend i përbashkët, ku të mund të ndanin ajetet e Kuranit me njëri-tjetrin, të mund të falnin namazin, të flisnin për problemet nga më të ndryshmet, që mund të lindnin, apo edhe për të formësuar atë që do të quhej vetëdija e bashkësisë. Tanimë nuk kishte më një Qabe, e cila t’i mblidhte të gjithë bashkë, në të njëjtin vend. Namazet faleshin pikërisht nëpër vendet ku i zinte koha e tij. Në fillim përcaktuan vendin se ku mund t’ia fillonin ndërtimit. Ky ishte vendi ku qëndroi deveja për herë të parë, dhe u përkiste dy djemve, Sehlit dhe Suhejlit, dhe gjendeshin nën kontrollin e Esad ibni Dhurares. Ishte një vend ku gjendeshin disa kasolle dhensh, nja dy ndërtesa të vjetra dhe disa varre.366 Profeti ynë i nderuar paqja qoftë mbi Të i thirri pranë bijtë e Nexharit, që ishin njëkohësisht edhe të afërmit e Tij nga nëna. Po ua kërkonte atë tokë në këmbim të vleftës që i jepnin ata.- Vallahi, që ne nuk duam asnjë para në këmbim të saj. Ne mendojmë vetëm për atë që mund të na japë Allahu. Donin të ishin në krye të atyre që e përqafonin të parët flamurin e mbarësisë dhe gjithë punëve të mbara. Megjithatë, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) nuk donte që t’i bëhej askujt ngarkesë. Për këtë, thirri Ebu Bekrin dhe e bleu tokën kundrejt dhjetë dinarëve.367 Sakaq u zgjidh edhe çështja e tokës, dhe radha i erdhi ndërtimit. Të gjithë zjarrmonin prej dëshirës për të punuar. Dikush mbartte gurë, një tjetër qerpiç, ndërsa të tjerët e merrnin atë që sillej dhe e ngjisnin sipër, duke vendosur sakaq një gur në qytetërimin e ri që po ngrihej. Në mes të atyre që punonin, gjendej edhe i Dërguari i Allahut (s.a.s.). Ai nuk hiqte assesi dorë prej punës, duke treguar se do të ishte përherë brenda dhe në krye të çdo pune të bashkësisë së Tij. Kohë pas kohe merrte edhe Ai pjesë në gëzimin e ensarëve dhe muhaxhirëve, duke thënë:- O Zot! Vetëm ahireti është vendi i shpërblimit! Fali ensarët dhe muhaxhirët siç vepron me mëshirë me ta! Nuk janë hamallët e Hajberit kurrsesi më të mirë dhe më të pastër se këta njerëz! Përpjekjet e Tij i emociononin akoma më tepër si ensarët ashtu edhe muhaxhirët. – Si mund të ulemi ne, kur është duke punuar edhe vetë Profeti f isnik! Përkundrazi, ne duhet të tregojmë më tepër përpjekje, madje duhet të punojmë më shumë. Pas pak kohësh, muret u ngritën prej qerpiçit, tavani prej degësh të pemëve të hurmave, shtylla ishin pemët e hurmave, poshtë qëndronte toka. Këtej e tutje, këtu do të faleshin namazet. Kjo faltore kishte tri porta, me katër qoshe, në trajtën e katrorit me brinjë gjashtëdhjetë metra. Namazet, që deri më sot ishin falur me nga dy rekate, këtej e tutje do të faleshin nga katër; ishte qartësuar që gjatë udhëtimeve do t’i falnin nga dy, ndërsa kur të ishin në Medinë, do t’i falnin përherë nga katër.

Lidhjet vëllazërore në Medine

Patën ardhur të gjithë në Medinë. Megjithatë të Dërguarin e Allahut e prisnin ende shumë probleme që duheshin zgjidhur. Ata që vinin nuk ishin tri-katër. Kishte ende shumë myslimanë që qëndronin ende në Mekë, ndërsa të tjerët kishin ardhur të gjithë në Medinë. Mbi të gjitha, ata që migronin, vinin bashkë me familjet, ose e binte më mbrapa. Zaten nuk kishte tjetër alternativë, e nuk kishte si të kishte… Ishin bërë gjithsej njëqind e tetëdhjetë e gjashtë familje. E familjet nuk ishin të vogla të përbëra prej tri-katër vetash, por bëhej fjalë për familje të madhe. Mirëpo, ku do të priteshin gjithë këta njerëz? Hajde, se një zgjidhje disaditëshe mund të gjendej, mirëpo ky udhëtim nuk ishte i atillë që të zgjaste vetëm disa ditë të vetme. Pikërisht, për t’u gjetur zgjidhje, puna e parë që bëri i Dërguari i Allahut paqja qoftë mbi Të, ishte të formonte lidhje vëllarëzore mes ensarëve vendas dhe muhaxhirëve ardhanakë. Me anë të këtyre vëllazërive do të zgjidhej çështja disi për dyzet e pesë familje. Ishin mbledhur bashkë në shtëpinë e Enes ibni Malikut, dhe po i këshillonte:- Bëhuni dyshe dyshe vëllezër me njëri-tjetrin në emër të Allahut! Botëkuptimi i vëllazërisë që po u tregonte ai myslimanëve sot, nuk ishte një praktikë e saponjohur. Ai, që kur ishte në Mekë, i kishte bërë vëllezër me njëri-tjetrin Zubejr ibni Avamin dhe Abdullah ibni Mes’udin. Ai synonte që me anë të vëllazërisë t’i priste nga rrënjët vështirësitë e së ardhmes. Prapëseprapë ishte i pari që do ta praktikonte. Andaj, mori dorën e Aliut të nderuar, e ngriti sipër që ta shihnin të gjithë, dhe tha:- Ja, ky është vëllai im! Ai nuk ia linte askujt atë që e kishte pasur pranë që prej fëmijërisë, e që për më tepër ishte rritur me një moral profetik, madje tani po e shpallte edhe vëlla të vetin. Mandej shpalli vëllezër me njëri-tjetrin xhaxhanë e Tij, Hamzanë, me Zejd ibni Harithin, i cili sipas paracaktimit kishte jetuar si skllav, por që kishte shpëtuar duke shërbyer pranë të Dërguarit të Allahut. Këta ishin edhe njerëzit, të cilët donte t’i kishte përherë pranë vetes. Për një çast, të gjithë medinasit filluan të kërkonin me sy, se cili prej muhaxhirëve mund të ishte vëllai i tij më i mirë i mundshëm. Nuk kaloi shumë kohë, dhe numri i vëllazërimeve arriti njëqind e pesëdhjetë, e pas pak u bë njëqind e tetëdhjetë e gjashtë, duke bërë që të mos ngelej asnjë familje e pavëllazëruar. Disa njerëz menduan se ky vëllazërim do të prekte edhe çështjet e lidhura me vëllazërinë mes tyre, prandaj ata vendosën që të pyesnin të Dërguarin e Allahut në lidhje me këtë:- Ndaji edhe kopshtet tona të hurmave me ta! Ishte e habitshme, se ata që po e kërkonin diçka të tillë, ishin vetë ensarët. – Jo, – u përgjigj Ai fillimisht. – Bashkëpunoni me njëri-tjetrin duke derdhur djersën e ballit, dhe frytet e arritura ndajini ndër vedi. Kuptimi i këtyre fjalëve ishte i qartë. Këndej e tutje, të gjithë do të përpiqeshin vetë për ushqimin e tyre, dhe ensarët me muhaxhirët do të bashkëpunonin për ta rregulluar jetesën e tyre. Nuk u vonua përgjigjja që i bënte ata të quheshin sahabë me tërë kuptimin e kësaj fjale:- Dëgjuam dhe bindemi! Ndërkohë zbriti edhe ajeti i tridhjetë e tretë i sures Nisa, që shpjegonte se këto lidhje vëllazërore nuk i përfshinin marrëdhëniet e trashëgimisë.

MEDINA: NJË ATDHE I RI

Gjatë një kohe të ikindisë, i Dërguari i Allahut u zhvendos nga lagjja ku banonin bijtë e Nexharit dhe u nis në drejtim të Medinës. Nga pas i vinte Ebu Bekri i nderuar (r.a.). Ai vetë rrinte në krye. Tashmë Jethribi do të identifikohej me të Dërguarin e Allahut, dhe si për t’i përmendur të dy bashkë, e quajtur “Medina e Muhamedit”. Megjithëse më vonë do t’i ngelej sërish thjesht Medinë. Që këtej e tutje, në Medinë, po jetohej një festë. Djemtë e rinj ishin mbledhur bashkë me heshtat e po hidhnin valle, ndërsa disa të tjerë e prisnin me poezi të bukura. Tashmë çdo gjë sikur të ishte më e ndriçuar, e kapluar prej një gëzim, të cilin nuk e kishte parë asnjëherë Medina. Fytyrave u kishte ardhur buzëqeshja, dhe sikur të donin t’u largonin hidhërimin prej horizonteve, po ngriheshin kumbimet e zërave të fëmijëve.
– Ja, ka ardhur Resulullahu! Na lindi hëna mbi krye, tej kodrave të Thenasë, – thoshin ata rimueshëm.
Ai që na fton tek e mbara, lum si ne për aq sa Ai rri me ne! O mëkëmbës që u nise për te ne! Padyshim që Ti na ke ardhur me një mesazh, të cilit i duhet bindur.
Medina po e ftonte në kraharorin e vet. Disa njerëz të tjerë, si për të ruajtur ritmin, thoshin:
– Ne jemi fqinjët e bijve të Nexharit! Sa mirë që Resulullahu u bë fqinji ynë, ndërsa i Dërguari i Allahut u përgjigjej:
– Allahu e di, që edhe unë ju dua ju!

Vendqëndrimi i parë
I njëjti emocion si në Kuba, kësaj here po ndjehej edhe në Medinë. Të gjithë ishin rreshtuar buzë rrugës, duke garuar me njëri-tjetrin sekush ta priste Muhamedin paqja qoftë mbi Të në shtëpinë e vet. Çdo familje që e shihte të drejtohej kah shtëpia e tyre, mbartte shpresën “Ah sikur të qëndrojë në shtëpinë tonë!”. Megjithatë, Ai, si për t’iu përgjigjur dëshirave të tyre, tha:
– Lërini të lira frerët e devesë, sepse ia kam lënë asaj. Po ia linte devesë që ta zgjidhte vendin se ku do të bujtte. Në fakt kjo ishte edhe një zgjidhje që do të parandalonte mendimet e të tjerëve. Kafsha e bekuar, Kasua, po ecte nëpër rrugët e Medinës, e njerëzit e ndiqnin nga pas. Shkonin për të parë vendin ku do të qëndronte. Vajzat e bijve të Nexharit po gëzoheshin edhe njëherë më shumë. Po mirëprisnin të Dërguarin e Allahut (s.a.s.).
– Ne jemi fqinjët e fëmijëve të Nexharit. Sa të lumtur jemi! Tashmë Resulullahu do të jetë fqinji ynë.
Resulullahu u kthye nga ata dhe tha:
– A më doni mua?
Ç’do të thoshte, “A më doni?”?
– Po, o i Dërguari i Allahut.
– Vallahi që edhe unë ju dua ju! – ishte përgjigjja e entuziazmuar e të Dërguarit të Allahut, i Cili ishte prekur shumë prej situatës së formuar. Vallahi, edhe unë ju dua ju! Vallahi edhe unë ju dua ju! Kasua ndali para portës së një shtëpie, dhe po shihte nga të dyja anët, dhe pastaj u kthye sërish në vendin prej nga ishte nisur. Me sa dukej po përpiqej të kryente detyrën që ia kishte ngarkuar paracaktimi hyjnor. Priti edhe pak çaste, pastaj u përgjunj. Ensarët dhe muhaxhirët po e ndiqnin tërë kureshtje. Ishte caktuar shtëpia ku do të rrinte i Dërguari i Allahut (s.a.s.). Nga faqet e Ebu Ejub Halid ibni Zejdit po buronte një gëzim i papërshkrueshëm. Sepse shtëpia më afër vendit ku kishte qëndruar deveja, ishte shtëpia e tij.
– E kujt është shtëpia pranë Kasuas?
– E imja, o i Dërguari i Allahut! – u hodh Ebu Ejubi, – ajo është shtëpia ime, dhe ja tek e ka portën.
– Atëherë, unë do të qëndroj në shtëpinë tënde, – tha i Dërguari i Allahut.

– Mirë se të vini! Kështu filloi ai qëndrim që zgjati plot shtatë muaj. Kjo shtëpi kishte edhe një tjetër karakteristikë. Kjo ishte shtëpia që kishte ndërtuar mbreti i Tubas, duke thënë se kjo shtëpi duhet të qëndronte pasi në të do të rrinte profeti i kohës së fundme. Ajo shtëpi po përgatitej tashmë për të pritur Krenarinë e Njerëzimit, Profetin Muhamed paqja qoftë mbi Të. Në fakt, i Dërguari i Allahut ishte mysafiri i Ebu Ejubit, ama gëzimin e përjetonin të gjithë ensarët po njësoj. Pasi Ai ishte miku i të gjithëve. Pas gjithë asaj kohe që Meka nuk kishte lënë të keqe pa i bërë, Ai kishte zgjedhur pikërisht Medinën për t’u vendosur. Shtëpia e Ebu Ejubit do të ishte vendqëndrimi i Tij në qytetin e tyre. Aty vinin përditë dy a tre medinas të rinj, duke bërë që tërë ensarët të mund të tregonin bujarinë e tyre.

Emocioni i takimit të parë me banorët e Medines

Ndërkohë Medina po përjetonte një emocion të madh, sepse po priste ardhjen e të Dërguarit të Allahut një sahat e më parë. Ata u takuan në vendin e quajtur Harra, nga po e shihnin me sy të përlotur prej gëzimit. Emri i përgjithshëm i këtij vendi ishte Kuba. E mbanin mend shumë mirë ditën kur kishin dalë prej Mekës, duke e hamendësuar ditën e mbërritjes. Të gjithë kishin dalë për ta pyetur në të hyrë të qytetit. Prisnin derisa fillonte vapa përvëluese e drekës, dhe kur shihnin se nuk po vinte ende qetësoheshin përgjatë kohës së ikindisë. Nuk e dinin se sa kohë kishin qëndruar në Theur, andaj edhe ndiheshin të trishtuar që nuk po vinte. Dhe kjo gjendje zgjati plot tri ditë. Ishte një ditë e hënë, data tetë e muajit Rebiuleuel. Kur erdhi koha e drekës së ditës së tretë të pritjes, u tërhoqën sërish nën hije dhe po prisnin. Ndërkohë, së largu u dëgjua zëri i një kasneci. Të gjithë e drejtuan vështrimin andej nga vinte kumbimi i zërit. Ky ishte zëri i një hebreu nga Medina. Atë që ensarët dhe muhaxhirët po e prisnin me aq dëshirë, Allahu ua kishte bërë të mundur një hebreu. Ndoshta me këtë donte t’u jepte atyre një mesazh të caktuar. Sepse hebrenjtë si popullsi, përbënin shumicën e popullsisë së Medinës. Zëri i hebreut thoshte:- O bijtë e Kajles! Ja tek po vjen njeriu që po e prisni! Medina tashmë quhej emocion dhe entuziazëm. Zemrat rrihnin me rrahje tejet të shpeshta. Të gjithë nisën të rendnin për t’i dalë përpara. “Allahu Ekber”-et ndërthureshin me “La ilahe il’lallah”-et, duke bërë që të formësohej një atmosferë festive. Udhëtimi i nisur prej Theurit në ditën e parë të Rebiuleuelit, po përfundonte në Kuba.Të gjithë ensarët medinas kishin marrë edhe armët e tyre me vete, që të mos linin pas dore masat për të mos pasur asgjë të papëlqyer. Ata po e prisnin në Harre të kapluar prej një gëzimi të thellë.