Full Post Style – Profeti Muhamed

Home
Full Post Style

Profeti Muhamed, njeriu i besueshmërisë edhe para profetësisë

Periudhat e fëmijërisë, të rinisë e të pjekurisë së tij patën qenë në cilësinë e hyrjes, shkallareve dhe shkallëve drejt profetësisë në mënyrë të tillë që një shumicë njerëzish nga ata që e njihnin, i patën besuar dhe i qenë dorëzuar sapo pati shpallur se ishte ngarkuar me detyrën e profetësisë.

Ai nuk kishte gënjyer qoftë edhe një herë të vetme në jetën e tij. Kurse tani pikërisht ky njeri fliste për Allahun dhe thoshte se ishte profet. Si mund të ndodhte që një njeri që nuk kishte thënë diçka të ku-ndërt me realitetin edhe në çështjet më të vogla, të mund të thoshte gënjeshtër në një çështje kaq të madhe e sublime? (15) Një gjë e tillë s’mund të ndodhte kurrsesi! Ja, pra njeriu i asaj dite kështu mendonte; edhe në se jo të gjithë, ata që e linin mënjanë inatin dhe zilinë, besonin menjëherë. Periudha që jetoi Profeti, qe periudha e injorancës, mirëpo ky emërtim i është dhënë kësaj periudhe lidhur me jetesën e atyre që patën mbetur jashtë kohës që qe e posaçme vetëm për të. Ai kurrë nuk e pati jetuar periudhën e injorancës ndonëse pati jetuar në atë periudhë. Ai pati qenë njeriu i sigurisë e i besueshmërisë. Dhe, gjithashtu, çdo njeri të tillë e pranonte atë. Bie fjala, dikush donte të bënte një udhëtim për ç’shkak i duhej ta linte familjen në një dorë të sigurtë. Dhe për këtë, pa u lëkundur aspak, do t’i drejtohej Muhamedit (sav). Në se dikush mendonte t’ia dorëzonte mallin në ruajtje dikujt, për këtë do t’i drejtohej Muhamed Eminit (të Besuarit) duke e ditur se nga malli nuk do t’i prekej as edhe një grimcë. Në se dikush donte të dinte mendimin më të drejtë mbi një çështje, vraponte te ai etaloni i drejtësisë, e dëgjonte atë, konkludonte në bazë të thënieve të tij dhe të gjitha shpjegimet e tij i mbante për parime në çdo punë, sepse, siç thamë, ai s’kishte gënjyer qoftë edhe një herë në jetën e tij!

Mos doni argumenta ? Ja, pra! Ai ka dalë në kodrën Ebu Kubejs dhe i pyet njerëzit që ka përreth: “A do të më besonit sikur t’u thosha se pas kësaj kodre po vjen një ushtri për të na sulmuar?” Të gjithë në një gojë i thonë: “Po, do të të besonim, sepse kurrë nuk dëgjuam që të kesh thënë gënjeshtër!” Midis atyre që përgjigjen kështu, gjenden edhe armiq të fesë si Ebu Leheb dhe Ebu Xhehil (16). Mirëpo të gjithë e vërtetojnë drejtësinë e tij dhe e pranojnë besueshmërinë e tij. Ai e pati humbur të atin duke qenë ende në bark të nënës, kurse nënën kur qe bërë pesë-gjashtë vjeç. Pastaj e pati marrë nën mbrojtje i gjyshi, Abdylmuttalibi. Por edhe këtë e pati humbur sa pati shkelur në të tetat. Dukej sikur kaderi, paracaktimi hyjnor, e ndante atë prej çdokujt dhe e përgatiste për t’iu dorëzuar tërësisht Allahut. Të gjithë mbrojtësit që mund t’i zgjasnin dorën, shkonin një e nga një dhe tërhiqej vemendja mbi mbrojtjen e Providencës Hyjnore drejtpërsëdrejti e praktikisht. Ai duhet t’i ketë ndje-rë që në krye të herës në ndërgjegje dhe duhet t’i ketë shqiptuar “Fjalën e Njësisë” dhe shprehjen “Hasbinallah”, “Allahu më mjafton”. Prandaj të gjithë faktorët aparentë duhej të shmangeshin tërësisht nga mesi dhe ashtu pati ndodhur…

“Abdullah” që do të thotë “Robi i Allahut” dhe “Amine” që do të thotë “Grua e drejtë dhe e besueshme”, janë emrat e prindërve që e patën sjellë atë në jetë. Po, ai vinte në botë nga një grua që lindte besim, që ishte ruajtësja e amanetit të besimit e të sigurisë. Po ashtu, emri i të atit të këtij njeriut të nderuar, i cili qysh para profetësisë krenohej me të qenët rob i Zotit, bartte kuptimin ‘Rob i Zotit”. Këto nuk janë rastësi. Nuk janë, sepse është Allahu ai që i përcakton.

Ai u rrit jetim

Ai u rrit si jetim. Përpara ishte një ngarkesë e rëndë që do të merrej përsipër, një detyrë e madhe. Dhe duhej që ai të përgatitej që tani. Ai duhej që të përgatitej me një konstrukt që t’i përgjigjej shkallës më të lartë të nënshtrimit ndaj Zotit, që të mund t’u vinte gjoksin të gjitha vështirësive. Allahu e mbrojti atë nga karpriçioziteti i të pasurit si dhe nga përulësia e të varfrit. Dhe në çdo hap të jetës siguroi përgatitjen e tij si njeri të aftë për të ruajtur maturinë dhe orientimin larg nga ekstremiteti i djathtë apo i majtë.

Për një lider është shumë e rëndësishme që të kalojë nëpër ditë të tilla plot shqetësim. Ai duhet ta dijë mirë se ç’do të thotë bonjakëri në mënyrë që të mundet të sillet si një baba i dhembshur ndaj popullit të tij. Duhet ta ketë shijuar varfërinë që, duke e njohur gjendjen e atyre që ka nën administrim, të ndërhyjë ashtu siç duhet. Ja, pra, karakteri specifik i të Dërguarit të Allahut – zgjatja e dorës jetimit dhe të varfrit dhe kujdesi për ta – që ndodhej në gjendjen e një fare brenda moralit të lartë të tij, ushqehej me ujin e kësaj jete që jetonte, me dheun dhe ajrin e saj. Edhe pastaj, atëherë kur ai u ngjit majave, duke mos ndryshuar asgjë nga gjendja e tij e kohëve të para, duke jetuar rrafsh e thjeshtë pa ndryshuar mënyrën e të jetuarit gjatë gjithë jetës, tregoi se mbetej një personalitet i pangjashëm. Sa qe gjallë, kurrë nuk e përbuzi jetimin dhe nuk e ktheu duarbosh nevojtarin. Sepse këtë ia pati porositur dhe udhëzuar personalisht Providenca Hyjnore: “A nuk të gjeti Ai ty jetim e të bëri vend? Dhe të gjeti të paorientuar e të orientoi? Dhe të gjeti të varfër e të begatoi? Pra mos e përbuz jetimin! Dhe mos e përzë nevojtarin! Dhe me të mirat që të dha Zoti yt udhëzo!” (Duha: 6-11)

Sa herë që ta këndoj këtë kapitull, megjithëse im atë më ka vdekur vite më parë, përsëri ia ofroj atë si një ndërmjetës të Dërguarit të Allahut dhe i lutem atij shpirti të lartë që të mos më përzerë nga dera e tij: “Ja një jetim në derën tënde! Mos e përzë nga dera tënde këtë jetim!”

Pranë Abdulmuttalibit

Abdulmuttalibi e pat parandjerë shumë kohë më parë nurin e profetësisë tek ai. Ditët e jetuara me të kalonin përherë të mbara e të begata. E ulte atë në kuvendet e të mëdhenjve, tregonte respekt dhe konsideratë për të. Tek ai shihte shpëtimin e njerëzimit. Në shikimin e të Dërguarit të Allahut kishte një thellësi të tillë që ishte e pamundur ta konstatoje tek të tjerët. Luej, për të cilin thuhej se ndoshta ishte profet nga etërit, kishte paralajmëruar se një profet i tillë do të vinte prej brezit të tij dhe Abdylmuttalibi, i mbështetur në këtë sihariq, kishte ndjerë se i nipi, Muhamedi, do të bëhej profet. Madje mund të thuhet se pikërisht si rrjedhojë e kësaj e donte të nipin me një dashuri skajore gjer në xhelozi. Kur do të vdiste, ky burrë vigan pati qarë me ngashërim dhe i qe përgjigjur kështu Ebu Talibit që i qe afruar pranë dhe e pati pyetur për shkakun: “Nuk do të mundem më ta marr në gjoks Muhamedin e ta përkëdhel, prandaj po qaj!” Mendoni tani, që ky burrë i cili nuk ishte lëkundur përballë ushtrisë së Ebrehesë e të cilit gjatë dhjetëra vitesh lufte as nuk i ishte njomur syri, qante si fëmijë se do të ndahej nga nipi i tij i dashur! Kjo do të thoshte fund edhe i kujdestarisë së Abdulmuttalibit. Po, edhe ai i mbylli sytë duke dhënë këshillën e fundit. Pas tij, atë “Margaritarin e Pashoq” do ta merrte në mbrojtje Ebu Talibi.

Kalimi te Ebu Talibi

Ebu Talibi e mbajti fjalën. E mbrojti të Dërguarin e Allahut për afro dyzet vjet me radhë, iu bë mburojë atij. Dhe kjo mirësi e Ebu Talibit nuk mund të mbetej pa përgjigje. Providenca Hyjnore i mundësoi atij të ketë një bir si Hz. Aliu. Brezi i çdo profeti ka vazhduar nga vetvetja. Kurse brezi i të Dërguarit të Allahut do të vazhdonte nëpërmjet Hz. Aliut. Madje thuhet se është edhe një rrëfim për këtë që i dedikohet Profetit.

Hz. Aliu përfaqësonte aspektin e prijësisë te Profeti i të Dy Botëve. Nisur nga kjo, ai konsiderohet kurora e të gjithë prijësve. Vlerësimi i lartë që i është bërë e do t’i bëhet gjer në Kiamet, është si një dhuratë e si një përgjigje për bujarinë e treguar prej tij ndaj Ebu Talibit dhe të Dërguarit të Allahut.

Edhe Ebu Talibi, ashtu si i ati, Abdylmuttalibi, ishte vetëm një pretekst në aparencë. Ishte Providenca Hyjnore Ai që e rriti dhe e mbrojti atë. Ndërsa nga njëra anë Allahu e lartësonte atë Personalitetin e Zgjedhur drejt nivelit të profetësisë, nga ana tjetër shoqëria përgatitej në mënyrë që të mund ta pranonte atë në momentin e duhur. Çdo ditë që kalonte, merrnin trajtë edhe më të qartë shenjat e profetësisë së tij dhe Profeti Muhamedi (a.s.) ruante pozitën e tij të lartë në aktualitetin e përditshëm si një njeri për të cilin flisnin të gjithë dhe e njihnin nga afër të gjithë.

Një periudhë e errët

Çdo periudhë kohore gjatë së cilës është lëkundur apo lëkundet besimi monoteist, është koha kur sundon errësira. Në se besimi te Zoti që është drita e qiejve dhe e tokës, nuk sundon në të gjitha zemrat, errësira i nxin e i bën sterrë të zeza ndërgjegjet dhe shpirtrat. Me që cilësia e vë-shtrimit të sendeve dhe dukurive nga ana e një zemre dhe ndërgjegjeje të tillë do të jetë miope dhe e turbullt, njeriu do të jetojë krejt si lakuriqët e natës në një natë krejt të errët.

Në një periudhë kur të gjitha parimet fetare qenë lëkundur nga themeli dhe kur fetë qiellore qenë korrigjuar nga vetë anëtarët e tyre, ndoshta disa monoteistë i besonin një Zoti që nuk e emërtonin dot, që nuk e njihnin dot e, që, për rrjedhojë, nuk kryenin adhurime në rrugën e Tij; zërat e tyre ishin aq të dobët sa nuk tërhiqnin vëmendjen e askujt.

Idhujtaria në periudhën e injorancës

Të gjithë politeistët krenoheshin dhe gjenin prehje në adhurimin e idhujve me të cilët kishin mbushur Qaben. Kurse ata vetë mes tyre që kishin pak njohuri, thoshin se idhujt i pranonin vetëm si ndërmjetës që i afronin ata te Zoti. Në një ajet-argument të Kur’anit kjo specifikë pohohet kështu: “Ne i adhurojmë ata vetëm që të na afrojnë më shumë tek Allahu.” (Kur’ani, Zumer: 3). Kështu, ndjenja e adhurimit e dedikuar si një amanet i rëndësishëm krijimit të njeriut, edhe një herë tjetër shpër-dorohej, edhe një herë tjetër tradhëtohej! Njerëzit adhuronin drurin, gurin, tokën, diellin, hënën dhe yjet, madje, u kushtoheshin një copë herë idhujve që i kishin bërë me duart e veta prej gjërave të ngrënshme si prej hallve dhe djathi dhe pastaj, pasi i kapte uria, u hynin e i hanin.

Këtë mendim arkaik e këtë botëkuptim të tejkaluar Kur’ani e trajton në këtë mënyrë: “Ata lenë Allahun e jepen pas gjërave nga të cilat nuk kanë as dëm e as dobi dhe thonë:”Këta janë ndërmjetësit tanë te Allahu.” Thuaju: “Mos vallë ju i tregoni Allahut për ndonjë gjë që mund të mos e dijë ai në tokë e në qiej? Hasha, mos qoftë e thënë! Ai është i lartë e s’ka të bëjë me gjërat me të cilat ata e barazojnë!” (Junus: 18).

Si dhe: “Kujdes! Feja e vërtetë është vetëm feja e Allahut. Ata që e lenë Atë dhe zënë miq të tjerë, thonë: “Ne i adhurojmë ata për të na afruar më shumë te Allahu. S’ka dyshim se Allahu do të gjykojë për kontradiktën e tyre. Padyshim, Allahu nuk i orienton në udhë të drejtë mohuesit dhe gënjeshtarët!”(Zumer:3).

Përveç kësaj, ata kërkonin edhe justifikim për këtë gjë. Justifikimi më i madh i tyre qe se kështu kishin pasë vepruar edhe etërit e tyre: “Kur politeistëve u thuhet që ta pranojnë revelacionin e Allahut, ata përgjigjen: “Jo, ne shkojmë pas traditës së etërve tanë!” Mos vallë edhe në se etërit e tyre s’kanë kuptuar asgjë e s’e kanë gjetur të vërtetën?” (Bakara: 170).

Drama e vajzave të vogla

Një të keqe tjetër të periudhës së injorancës Kur’ani e tregon kështu: “Kur ndonjëri prej tyre lajmërohet se i ka lindur vajzë, i nxihet fytyra e mbushet plot mllef. Kërkon të fshihet për shkak të asaj të keqeje që e ka gjetur. Pastaj mendon në se duhet ta mbajë fëmijën duke pranuar turpin, apo ta mbulojë të gjallë në dhe. Ç’gjykim i keq e i mbrapshtë!” ( Nahl: 58-59). Po, kur ndonjërit prej tyre i lindte vajzë, mbushej plot mllef dhe hante veten nga marazi për këtë ngjarje që, sipas tyre, ishte një ndëshkim dhe jo dhuratë prej Zotit. Prandaj edhe përpiqej të mos dilte në sy të njerëzve. Ndërkaq, përpiqej të vendoste: ose do ta mbante fëmijën duke pranuar turpin, ose do ta varroste të gjallë atë duke pastruar (!), kështu, nderin e vet.

Ja, pra, kështu poshtërohej femra në kohën e injorancës dhe ky nën-vleftësim, kjo përbuzje e ky poshtërim nuk ishte diçka specifike vetëm për arabët e asaj periudhe. Gjendja ishte po ajo edhe në perandoritë romake dhe sasanite. Duke u nisur nga kjo, mund të thuhet se transformimi i jashtëzakonshëm që kreu Islami midis arabëve në lidhje me botën femërore, ishte një operacion i pashembullt në historinë e njerëzimit në emër të saj.

Po, është Kur’ani që i del për herë të parë përballë kësaj egërsie dhe e ndalon vrasjen e vajzave të vogla për çfarëdo shkaku dhe në çfarëdo kushtesh: “Thuaj: “Ejani t’ju lexoj ato që me të vërtetë jua ndaloi Zoti juaj: …të mos i mbytni fëmijët për shkak të varfërisë, sepse Ne ju ushqejmë edhe juve, edhe ata…” ( En’am: 151).

Sikur Zoti u thoshte: Pse i vrisni fëmijët? Pjesën tuaj të të mirave Unë jua siguroj. A nuk e shihni se toka e pasur si mijëra sofra ju jepet nën urdhrin tuaj? Qielli ju vrapon në ndihmë. Kush mund të jetë përveç Meje ai që për ju sjell retë, lëshon shi e borë dhe bën që të mbijnë miliona bimë? Kur i shihni të gjitha këto, me ç’ndërgjegje dhe me ç’mendje ju kap frika e jetesës dhe i vrisni fëmijët? Por mos harroni: ata që veprojnë kështu, kurrë s’do të meritojnë të bisedojnë me Zotin e tyre, ndërsa ata fëmijët e pafajshëm një ditë do të pranohen para Zotit dhe do të pyeten se për çfarë zakoni i vranë dhe fëmijëvrasësit do të marrin pa tjetër ndëshkimin e krimit të tyre! Ajeti-argument i mëposhtëm na tregon neve moralin e asaj periudhe në tërë tmerrin e vet: “Dhe kur të pyeten ato vajza të varrosura gjallë se për çfarë mëkati janë vrarë, …” (Tekvir: 8-9).

Një ditë, një prej sahabeve, pasuesve të Profetit, pati treguar në këtë mënyrë në praninë e tij për egërsinë e periudhës së injorancës: “O i Dërguari i Allahut! Në kohën e injorancës ne i groposnim të gjalla vajzat. Edhe unë kam pasur një vajzë të vogël. Një ditë i thashë s’ëmës: “Vishe vajzën se do ta çoj te daja i saj.” (Gruaja e dinte se ç’do të thoshte kjo: pas pak, fëmija i saj, pjesë e mishit dhe e gjakut të saj, do të hidhej në një gropë dhe do të përpëlitej nën dhe gjersa të jepte shpirt. Por ç’e do se gruaja në atë kohë s’kishte asnjë lloj të drejte dhe mundësie për t’i dalë përpara kësaj egërsie; ajo vetëm mund të derdhte lot!) Gruaja bëri siç i thashë. Fëmija kujtonte se me të vërtetë do të shkonte te daja dhe përgatitej e gëzuar. E mora për dore dhe e çova në buzë të gropës që e pata hapur që më parë. I thashë të shihte në gropë. Sapo zgjati kokën për të parë, i dhashë një shqelm dhe e shtyva brenda. Sidoqoftë, arriti të kapej në buzë të gropës. Edhe përpiqej të dilte, edhe më thoshte se më ishte bërë rroba me pluhur të cilin përpiqej ta shkundte. Megjithatë, i dhashë një shqelm tjetër dhe e mbulova të gjallë nën dhe!”

Ndërsa burri tregonte, i Dërguari i Allahut dhe të pranishmit qanin me ngashërim. Njëri prej tyre tha: “Or njeri, e hidhërove të Dërguarin e Allahut!” Kurse Profeti i tha burrit: “Tregoje edhe një herë!” Burri e tregoi edhe një herë ngjarjen. Lotët e syve të Profetit të të dy botëve i rridhnin nëpër mjekër e poshtë. Me këtë përsëritje, Profeti sikur donte të theksonte: “Ja, pra, kështu ishit ju para Islamit! Kërkova të përsëritej tregimi që të kujtonit edhe një herë tjetër vetëdijën e të qenit njeri që ju përftoi Islami!”

Siç u pa nga kjo ngjarje e hidhur, atë ditë njerëzimi kalonte një krizë të rëndë. Çdo natë, në errësirën e shkretëtirës hapeshin gropa të thella dhe, në atmosferën e një mijë e një klithjeve zemërçjerrëse, vajza të vogla të pafajshme jepnin shpirt të mbuluara nën dhe. Për nga egërsia, njerëzimi i kishte lënë prapa edhe çakajtë. Ai që s’kishte dhëmbë, nuk kishte të drejtë jete dhe ishte i dënuar pa shpëtim të copëtohej mes dhëmbëve të atij që kishte. Shoqëria jetonte në kllapi, ndërsa s’kishte kush t’i thoshte “mjaft!” asaj kllapie!

Pikërisht në ato ditë, Ai që ishte shkaku i krijimit të qenies, ndahej nga njerëzit dhe tërhiqej në malin Hira që do t’i thoshte “Mali i Dritës” dhe sytë i prisnin agimet shpëtimtare në horizont. Gjithsesi, në ato orë pritjeje, vinte ballin në sexhde, lutej pa pushim dhe i kërkonte Zotit të vet një shpëtimtar për njerëzimin! Në përshkrimet e Buhariut e të Muslimit përdoren shprehje që tregojnë pikërisht për adhurim. Disa herë i Dërguari i Allahut nuk kthehej në Mekë, por rrinte aty gjersa t’i mbarohej ushqimi. Pastaj kthehej, merrte ushqim dhe vinte përsëri në mal.

Gjithsesi, Ai, nga njëra anë mendonte për qenien, për “paskuintën” e saj, për krijimin dhe qëllimin e krijimit dhe, nga ana tjetër, për njeriun që kish dalë nga drejtpeshimi, për hallin e tij që të shtinte drithmat dhe për vuajtjen e tij zemërpërvëluese…

Vlera që ndërrojnë

Po shoqëria ishte mbërthyer nga një gjendje e tillë që të gjitha vlerat njerëzore ishin kthyer përmbys, virtytet kishin filluar të konsideroheshin turpe, kurse turpet, virtyte. Egërsia duartrokitej, ndërsa ndjenja njerëzore përbuzej. Ujqit, të bërë çobenj, bënin demonstrim force, kurse delet rënkonin në duart e atyre çobenjve të pamëshirshëm. Në mënyrë të tillë ishin përhapur prostitucioni, adulteri dhe imoraliteti, sa që shumica edhe të atin nuk e njihnin. Soji dhe fisnikëria kishin tharë e ishin zhdukur. Pijet dhe kumari nuk ishin aspak ndër gjërat e konsideruara turp. Matrapazllëku vlerësohej si një dukuri normale dhe thithja e gjakut të njerëzve me lloj-lloj spekulimesh konsiderohej si mjeshtëri dhe mençuri.

Ja, pra, ndihej nevoja e një fjale me fuqi eliksiri që t’u thoshte “ndal!” këtyre dukurive. Kjo nevojë ishte aq e fuqishme, sa që shpërtheu menjëherë Mëshira dhe po aty u bë preteksti i dërgimit të detyrës profetike Profetit të profetëve dhe, me ardhjen e tij, çdo gjë ndërroi aty për aty. Siç ka thënë edhe poeti i madh Ahmed Shevkiu, “Lindi drejtësia/ Plot dritë u mbush gjithësia/ Në buzët e kohës tani/ buzëqeshje ka dhe krenari”.

Koha dhe hapësira që ishin errësirë, me dritën e sjellë nga Hz. Muhamedi u shndërruan menjëherë në një tufë trëndafilash që buzëqeshin. Vite më pas, me rastin e hixhretit, populli i Medinës do ta priste Atë me thirrje që ishin shprehje pikërisht të një realiteti dhe ndjenjash të tilla.

Një hap më afër

Hatixhja nuk kishte të ngjashme përsa i përket pasurisë dhe ishte një thesar i rrallë përsa i përket nderit dhe fisnikërisë. Gjatë muajve të verës dhe dimrit, ajo drejtonte karvanët për në Damask dhe Jemen, duke bërë tregti me njerëz të besueshëm. Në atë kohë injorance, kur gratë ishin të përçmuara dhe shikoheshin si plaçkë, duhej shumë kurajë për një grua, të organizonte karvanët dhe të drejtonte një tregti me vende të largëta, pasi ishte një punë e vështirë. Ishte nëpërmjet kësaj tregtie që ajo do të gjente mundësinë të takohej personalisht me Profetin e Fundit, imazhin e të cilit, tashmë e kishte të formuar në mendje.

Ajo ishte në kërkim të personave për të drejtuar karvanin për në Damask dhe për një njeri të besueshëm i cili mund të bënte tregti në vend të saj. Për këtë ajo dërgoi njerëz për të filluar kërkimin. Ajo do të zgjidhte midis kandidatëve dhe do t’i besonte karvanin e saj.

Ebu Talibi ishte ndër ata që dëgjoi këtë lajm. Kështu, ngjarjet që do të bashkonin rrugët e Hatixhes dhe të Profetit po viheshin në lëvizje. Ebu Talibi shkoi te nipi i tij për t’i treguar për këtë mundësi:

“O nipi im! Unë nuk jam shumë i pasur. Siç e ke parë, koha ka qenë kundër nesh dhe këto vite nuk kanë qenë frytdhënëse për ne. Nuk na ka mbetur shumë pasuri ose tregti për të bërë, por është një karvan gati për të shkuar në Damask dhe Hatixhja po kërkon dikë që të drejtojë tregtinë. Me gjithë merakun tim për të të dërguar në një udhëtim të tillë, nga frika se mos dikush të bën keq, nuk më mbetet mundësi tjetër. Nëse shkon te ajo, jam i sigurt që do të të zgjedhë ty për shkak të karakterit tënd të pastër.”

Ishte e lehtë për ta thënë këtë, por për ta vënë në jetë do të ishte akoma më e vështirë. Për këtë arsye kjo gjë nuk mund t’i lihej rastësisë. Në këtë pikë, Atika binti Abdulmutalib, halla e Profetit, doli në skenë duke thënë se ai nuk duhet të vihej në një pozitë ku t’i duhej të shpjegonte vetveten. Në fakt, halla e tij ishte e martuar me vëllain e Hatixhes (i cili ishte babai i Zubejr ibn Avamit), Avam ibn Huvejlidin. Ajo ishte në një pozitë ku i njihte të dyja palët dhe donte që çështja të përfundonte me sukses.

Kështu që pjesa më e madhe e punës u krye nga Ebu Talibi, por përpara se të hidhte një hap konkret, ai duhet të merrte miratimin e Muhamed Eminit. Me të marrë miratimin e tij, Ebu Talibi shkoi të takonte Hatixhen. Ai ndjeu nevojën që t’i tregonte personalisht asaj për të nipin. Muhamedi paqja qoftë mbi Të ishte njeriu më i besueshëm në Mekë. Ndaj, Ebu Talibi mendoi se kjo duhej të merrej parasysh kur Hatixhja ta punësonte atë dhe pagesa e tij duhej të ishte më e lartë se zakonisht. Ai e dinte sa paguante Hatixhja për këtë punë dhe do t’i kërkonte dyfishin e asaj që ajo paguante normalisht.

Nuk zgjati shumë dhe Ebu Talibi u takua me Hatixhen. Pas përshëndetjeve zakonore, ai ngriti çështjen e karvanit dhe filloi të fliste rreth virtyteve të nipit të tij.

Çfarë bekimi ishte ky! Hatixhja po përjetonte gëzimin e një njeriu që ka gjetur atë që po kërkonte prej shumë kohësh. Ajo e ndjeu këtë lumturi në shpirt dhe e dinte që përpara se karvani të nisej, se kishte fituar një çmim të vyer. Ajo ishte dehur nga gëzimi sepse çasti për të cilin kishte pritur kaq gjatë, po ndodhte mu përpara syve të saj. Ajo u shkund nga këto mendime dhe fjalët e Ebu Talibit që i tha: “O Hatixhe! Kam dëgjuar se do të japësh 2 deve si pagesë për këtë punë. Nipi im është Muhamedi dhe unë kërkoj dyfishin për të.”

Për një çast, ajo u mendua për këtë propozim. Por, a mund të bëhej pazar për një fitim të tillë? Si mund të flisje për deve, kur dyert e lumturisë në të dyja botët ishin të hapura për të? Kështu që ajo tha: “O Ebu Talib! Me të vërtetë ti po më kërkon një shumë të pëlqyeshme. Por, edhe nëse do të më kërkoje shumë më tepër se kaq, betohem se do të kisha pranuar.”

Ajo i dha më të mirin e shërbëtorëve, Mejseren, për ta shoqëruar gjatë udhëtimit. Ajo e porositi dhe u sigurua se Mejsere do të bënte atë çfarë do t’i thoshte ajo. Ai do të ishte në shërbimin e saj dhe do të raportonte ekzaktësisht çdo gjë që do t’i ndodhte Muhamedit. Ajo e dinte se duhet të përfitonte në maksimum nga të qenit kaq afër me Muhamedin paqja qoftë mbi Të dhe për këtë ia bëri të qartë Mejseres sa i rëndësishëm ishte ky rol. Ai i premtoi se do të raportonte çdo gjë që do të shikonte, pa lënë mangët asnjë detaj.

Ëndërra e Hatixhes (r.a.), udhëzim Hyjnor

Ëndrrat janë një burim i rëndësishëm informacioni që i dhurohet profetësisë. Zakonisht ato janë një mënyrë për Shpalljen dhe një nga format e udhëzimit hyjnor. Sipas të nderuarës Aishe, ëndrrat e Profetit Muhamed ishin të qarta si drita e mëngjesit dhe nuk linin nevojë për interpretim.

Mund të thuhet se kjo ishte e njëjtë edhe për të gjithë banorët e shtëpisë së Profetit në përputhje me pozitën dhe shkallën në të cilën gjendeshin. Për t’u dhënë ushqim shpirtëror atyre që do të ishin afër Profetit të ardhshëm, Allahu po i përgatiste ata për ngjarjet që do të vinin. Edhe përpara se rrugët e tyre të takoheshin, Hatixhja kishte parë në ëndërr dhe kishte parë shenja të Profetit me të cilin do të takohej.

Në një rast, ajo pa një dritë të fortë, si Dielli ose Hëna, duke ardhur drejt shtëpisë, që hyri në kraharorin e saj dhe më pas u shpërnda duke ndriçuar mbarë universin.

Ajo u zgjua e frikësuar dhe në gjendje ankthi. Ajo mendoi se kjo duhej të kishte një kuptim, pasi në botë nuk mund të kishte rastësi të tilla. Hatixhja shkoi te mësuesi dhe udhëheqësi i saj shpirtëror, kushëriri Uaraka, për t’i treguar ëndrrën që kishte parë.

Uaraka, në atë kohë një burrë i moshuar, e kuptoi se diçka kishte ndodhur sapo e pa, dhe kur dëgjoi ato që ajo i tregoi, shtangu. Komentet dhe mendimet e tij nuk ishin shumë të ndryshme nga ato çfarë kishte thënë më parë, sepse ai ishte nga ata njerëz të rrallë që shihnin anën metafizike të ngjarjeve. Ai tha me një ngazëllim të madh: “Sihariq për ty, o Hatixhe! Sihariq për ty! Kjo ëndërr pa dyshim është një dhuratë nga mirësitë e Allahut për ty. Së afërmi, Allahu do ta begatojë shtëpinë tënde me dritën e Shpalljes Hyjnore. Sigurisht, Allahu e di më së miri, por unë mendoj se ajo është drita e Profetësisë.”

Megjithëse interpretimi i pëlqeu pa masë, ajo nuk mund të mjaftohej me kaq, donte të dëgjonte më tepër. Kështu që vazhdoi të qëndronte për pak kohë aty. Uaraka, duke parë gjendjen e saj, vendosi të shpaloste parashikimin e tij dhe bëri një pohim të mahnitshëm:

“Profeti i fundit ka ardhur në botë. Ti do të bëhesh familja e tij. Gjatë jetës suaj, atij do t’i zbresë Shpallja Hyjnore dhe feja e tij do të përfshijë të gjithë universin. Ti do të jesh e para që do ta besojë atë. Ky Profet do të jetë nga Kurejshët, nga familja e Hashimit.”

Ky parashikim, kaq i saktë dhe specifik do të bëhej realitet. Uaraka kishte folur pa asnjë dyshim. Ai, jo vetëm ishte i sigurt për ardhjen e Profetit, por ishte po ashtu i sigurt se ai do të martohej me Hatixhen. Nëpërmjet tij, feja e fundit do t’i prezantohej njerëzimit, duke përfshirë të gjithë botën. Ai madje pa se ky Profet do të dilte nga Kurejshët dhe nga dega gjenealogjike e Hashimit. Dukej e qartë si kristali që ndërsa interpretonte ëndrrën, Uaraka perceptoi realitetin e ngjarjeve që do të pasonin një nga një.

Sigurisht, Hatixhja kishte parë shumë ëndrra të tjera si këto. Për më tepër, atë ditë, përveç ëndrrës së saj dhe interpretimit të Uarakas, diku tjetër në Mekë dhe në Hixhaz, do të ndodhnin të tjera ngjarje të pazakonta, siç do ta zbulonte më vonë.

Ishte një mëngjes festiv dhe gratë e Mekës ishin ulur së bashku duke festuar midis tyre. Hatixhja kishte përfunduar tavafin rreth Qabesë dhe po lutej, ndoshta që ëndrra e saj të bëhej realitet. Më pas ajo shkoi dhe u bashkua me gratë e tjera që qëndronin ulur. Papritur u shfaq një burrë të cilin ato nuk e njihnin. Kur iu afrua atyre, ngriti zërin dhe tha: “O gra të Mekës!”

Pa dyshim, të gjitha kthyen kokat andej nga vinte zëri. U bënë kureshtare se çfarë kishte për të thënë ky njeri i huaj. Pse kishte shkuar dhe u kishte folur atyre së pari?

Ndërsa këto pyetje ngriheshin në mendjet e tyre, ai vijoi: “Nuk ka dyshim se një Profet do të dalë nga ky vend. Emri i tij do të jetë Ahmed (një tjetër emër për Profetin i përmendur në Kuran). Kushdo prej jush që do të ketë mundësi të martohet me të, le të thotë “po” pa u menduar dy herë.”

Shumica e grave që e dëgjuan, menduan se ai burrë ishte i çmendur. Prandaj, vazhduan bisedën e tyre duke i thënë “të mos fliste më broçkulla”, ndërsa disa të tjera filluan të hedhin gurë drejt këtij njeriu “të çmendur”.

Por, ajo së cilës këto fjalë i drejtoheshin, Hatixhja, ishte e vetmja që i mori seriozisht. Çdo ditë që kalonte, copat sa vinin e bashkoheshin me njëra tjetrën, në përgatitje të formimit të tablosë së plotë.

Siç mund të shihet, fati kishte përgatitur një rrugë për Hatixhen dhe ajo po ecte në të hap pas hapi me mëshirën hyjnore. Çdo gjë të çonte tek ardhja e tij. Koha që rrugët e tyre të takoheshin po afronte. Ashtu siç Profeti një herë tha: “Njerëzit janë si mineralet ende të pazbuluar. Nëse ata kanë vlerë, kjo do të dalë në pah, duke i dhënë atyre vendin që u takon. Në të njëjtën kohë, shpirtrat e ngjashëm do ta tërheqin njëri tjetrin dhe herët a vonë do të takohen.”

Por, në fakt, nuk ishte nevoja as të mendoheshe për diçka të tillë, sepse gjendej vetëm një grusht njerëzish të ndershëm në atë kohë, kur njerëzimi ishte moralisht i prishur. Kështu që, ajo nuk e pati shumë të vështirë të gjente adresën e duhur. Në Mekën e ditëve të saj, gjendej vetëm një njeri të cilit i përshtateshin të gjitha përshkrimet që ajo kishte dëgjuar dhe ngjashmëria ndërmjet tij dhe të Shumëpriturit ishte e mahnitshme. Cilësia më e rëndësishme në atë komunitet ishte besueshmëria dhe shembulli më i përkryer për këtë mund të gjendej vetëm tek Muhamed Emini, i biri i Abdullahut. Hatixhja filloi të shqyrtonte çdo veprim të tij, të zbulonte gjithçka që mundej rreth jetës së tij.