Full Post Style – Profeti Muhamed

Home
Full Post Style

Gjendja e pikëllueshme e të pambrojturve

Këtej e tutje Meka po vepronte më e planifikuar karshi myslimanëve. Fillimisht ata zgjidhnin ata që ishin më të dobët, e që nuk kishin kurrkënd që të mund t’i mbronte. Kështu kishin rënë në një mendje me njëri-tjetrin, që prijësit e çdo familjeje të gjenin anëtarët e fisit që ishin bërë myslimanë, e t’i rrihnin e torturonin me sa të kishin mundësi, derisa të ktheheshin prapë në fenë e tyre. Vetëm Ebu Xhehli, nëse dëgjonte ndokënd të thoshte “La ilahe il’lallah”, rendte menjëherë për tek ai, sidomos nëse ky do të ishte ndonjë i dobët e i pambrojtur, merrte kënaqësi së torturuari derisa ky i fundit të hiqte dorë prej Islamit. Në këto tortura, Suhejb ibni Sinani humbi kujtesën, e nuk dinte më se ç’thoshte. Ebu Kufejhen e lidhën me zinxhirë nga këmbët, e nxorën në rërën e nxehtë përvëluese të shkretëtirës, dhe e torturonin duke i vendosur gurë të rëndë mbi trup, ku ai rënkonte nga mëngjesi në darkë për pakëz mëshirë. Edhe ai humbi kujtesën, duke i humbur të gjitha funksionet e mendjes në nxehtësinë flakëritëse të dunave shkretëtirore. Në trupin e Habab bin Eretit shihje vetëm shenja djegjesh; pronari e torturonte pareshtur derisa ai të hiqte dorë prej fesë së re, madje ndonjëherë nxehte një shufër hekuri, e ia ngjiste pas trupit. Një ditë tjetër, e patën kapur për flokësh dhe ishin munduar që ta hidhnin në zjarr; gjoja kjo ishte një mënyrë edukimi. Kjo ishte një pamje e padurueshme; ata e mbanin atë për një kohë aq të gjatë, saqë yndyra që dilte prej kurrizit të tij fiknin zjarrin, e cila shërbente si njëfarë mënyre, sado e vogël, “qetësimi”. Pikërisht në këto tortura, shërbëtorja me emrin Dhenire do të humbte syrin, shërbëtorja e familjes së Dhuhres do të rënkonte nën kërbaçët e dhimbshëm të Esued bin Ebi Jegusit. Njëra nga shërbëtoret që do të torturoheshin kaq keq ishte edhe shërbëtorja e Omerit, i cili nuk e kishte pranuar ende fenë islame në atë kohë.
– Nëse nuk do të isha lodhur, ta tregoja unë qejfin ty, – thoshte ai.
– Nesër do të jetë Zoti im, Ai që ka për të ta kthyer nesër në të njëjtën mënyrë, – ia kthente atij shërbëtorja si kundërpërgjigje të birit të Hatabit, vetëm se nuk do t’ia shihte hairin këtyre fjalëve në ato ditë aq të vështira.
Në familjen e Abdudarëve ishte një çift nënë e bijë që punonin si shërbëtore; nëna e humbi kujtesën përgjatë torturave që nuk dinin të mbaronin. Madje ajo arriti në një gradë të atillë që nuk dinte ç’thoshte.
Ishte pikërisht Ebu Bekri i nderuar, që si gjithnjë, rendte i pari për t’i ndihmuar këta njerëz që thuajse gjatë tërë jetës së tyre nuk e kishin njohur lirinë. Ai ia blinte ato të zotëve e u falte menjëherë lirinë. Madje, Ebu Kuhafja, i cili kishte dëshmuar një rast të tillë i tha:
– Me ç’po shoh po i blen një e nga një gjithë shërbëtorët, e mandej po u fal lirinë. Të paktën sikur të kishe zgjedhur ata që janë pak më të fortë, mund të vijë një ditë që do të të duhen si mbështetje, e ata mund ta bëjnë këtë më mirë.
– Synimi im i vetëm me këta të mjerë, është kënaqësia e Allahut,
– ia ktheu Ebu Bekri, me një ton zëri që tregonte se nuk do t’ia hapte kurrë portën ndonjëfarë përfitimi personal.
Nuk do të kalonte shumë kohë, dhe ajetet do ta tregonin një e nga një se sa të drejtë kishte Ebu Bekri i nderuar (r.a.) teksa vepronte me
një mënyrë të tillë. Amar bin Jasiri, i cili ishte kthyer në mysliman bashkë me nënën dhe babanë njëkohësisht, ishte shërbëtor i Beni Mahzumit. Ebu Xhehli, bashkë me anëtarët e tjerë të familjes, i nxirrnin që me të aguar në mes të shkretëtirës, për t’i torturuar me të gjitha metodat, derisa ata vetë të lodheshin. Një ditë, Profeti Muhamed Paqja qoftë mbi Të i pa në këtë gjendje, dhe i erdhi jashtëzakonisht shumë keq.
– Vetëm pak durim, o familja e Jasirëve! Mos të kini dyshim, se vendi ku do të shkoni do të jetë Xheneti, – i pati përgëzuar Ai, që në të gjallë.
Me të vërtetë, baba Jasiri i moshuar, shkoi në Xhenet pikërisht në mes të këtyre torturave. Ndërsa nëna, Sumeja, vdiq nga një shigjetë e goditur nga dora e Ebu Xhehlit, i cili arriti kulmin e mllefit teksa shihte që as vdekja e të shoqit, nuk e bënte këtë grua të hiqte dorë prej fesë së re, të Islamit. Edhe ajo kishte arritur kësodore gradën e martires duke mos devijuar asnjëfarësoj nga e drejta dhe e vërteta, që përfaqësonte feja islame. Sumeja e nderuar, do të ishte kësisoj e para e dëshmorëve të Islamit. Ajo që ishte më tepër pikëlluese ishte se të gjitha këto po ndodhnin në sytë e Amarit. Mbi të vendosej një gur më i nxehtë, nëse i mëparshmi shihej si i papërshtatshëm për torturë, pasi mund të ishte ftohur! E mbajtën aq gjatë në tortura fizike dhe mendore, saqë e humbi disa herë me radhë ndërgjegjen, duke ardhur në një gjendje që nuk dinte se ç’thoshte.

– Nuk kemi për të të lënë të lirë pa na i përmendur me fjalë të mira Latin dhe Uzën, – i thoshin ata. Do ta linin menjëherë të lirë nëse i lavdëronte këta dy idhuj. Amarin, për ta lënë, e lanë të lirë, por ai do të vuante përgjatë tërë
jetës prej këtij fakti.

Megjithëse nuk iu pakësua, gjatë gjithë jetës, asnjëherë dashuria që kishte për Allahun (xh.sh.) dhe Profetin e Tij Paqja qoftë mbi Të, prapëseprapë nuk ia falte dot vetes që e pati ndotur gjuhën duke përmendur emrat e atyre idhujve të rremë. Mund të thoshe se kishte mbaruar krejt… Ashtu, me krahë e brinjë të thyera, erdhi pranë Resulullahut (s.a.s.). I vinte shumë turp, saqë nuk e shihte dot në sy Profetin e Njerëzimit. Saora, Profetit filluan t’i zbrisnin fjalë të reja nga Mëshiruesi. Erdhi Xhebraili Fjalëdrejtë, i Cili thoshte, se fjalët e këqija të thëna në kushte të vështira nuk do të ishin shkak përuljeje, për aq kohë sa ishin thënë pa u ndjerë me zemër. Edhe Amari tanimë mund të merrte frymë më lehtësisht. Sikur nuk i ndjente më dhimbjet e tmerrshme, teksa rrinte tani pranë të Dërguarit më të fundmë të Allahut Paqja qoftë mbi Të.

Asgjë nuk arrihet pa u lodhur

Në anën tjetër, Kurani mundohej të pastronte mendimet e njerëzve në këtë tollovi mendimesh nga më të shumëllojshmet, porse të gabuara. Ai u sillte atyre mendimin e drejtë mbi të gjitha temat që ata diskutonin gjatë ditës. Sepse, si çdo herë në historinë e njerëzimit, përfaqësuesit e mohimit e shihnin veten të ndryshëm, duke u dhënë vetes një të drejtë përbuzjeje karshi besimtarëve. Ajejet zbrisnin, jepnin shembuj nga profetët e mëparshëm, duke u treguar mënyrën e tyre të të jetuarit, dhe me këtë rast i këshillonin myslimanët që “të bënin durim”. Teksa një ajet përshkruante me detaje vështirësitë e kaluara prej profetit Nuh alejhi selam, duke treguar fjalët që i ishin thënë profetit Nuh prej mosbesimtarëve, u jepte atyre një mesazh.
– Sipas nesh, ti nuk ke asnjë ndryshim me ne! I njëjtë je! Lëre që, ata që të ndjekin ty janë shtresa më e ulët në mesin tonë. E gjitha kjo i thuhej atij para syve. Prandaj, ne nuk mendojmë se ju mund të keni diçka më tepër se ne, madje mendojmë se ju jeni veçse disa gënjeshtarë.
Kjo ishte një sjellje aspak e hijshme, e cila arrinte deri atje, sa e shihte lumturinë shpirtërore tek përzënia e disa të varfërve nga mesi i shoqërisë. E njëjta situatë po ndodhte, vetëm se kishte ndryshuar dimensione; po mundohej që të arrihej diçka e vyer pa u munduar aspak.
Idhujtarët e Mekës vinin herë pas here për të dëgjuar fjalët e Profetit Muhamed (s.a.s.) dhe ajetet kuranore, por më tepër me qëllimin për të kuptuar se si funksiononte ky mekanizëm, i cili ngelej prapëseprapë i pakuptueshëm nga ana e tyre. Ata nuk synonin kurrsesi se do të fitonin diçka nga besimi, qëllimi ishte si të mbaheshin më fort pas mohimit që u kishte verbuar sytë. Ato çfarë dëgjonin nuk kishin kurrfarë kuptimi për ta, ndaj ata, me t’u larguar nga mexhlisi vazhdonin me sjelljet e tyre përtallëse. Sepse, lëre që mendonin se ishin ata që besonin me të vërtetë te Zoti, por si çdo sjellje të tyren mundoheshin ta fusnin brenda një kornize të së drejtës.
– Nëse edhe këta do të shkojnë në Xhenet, atëherë padyshim, që vendi ynë atje ka për të qenë më i madh dhe më i bukur, – thoshin ata. Kësisoj e vendosnin veten e tyre në parajsë që prej këtu, por derisa fjalët e Xhebrailit alejhi selam t’ua fiknin këto shpresa:
– Ç’u ka ndodhur kështu këtyre mosbesimtarëve, që bredhin sa majtas sa djathtas, e që zgjaten ashtu për të të dëgjuar, me demek se duan të tallen! Mos u ka hipur në kokë se do të shijojnë Xhenetin e Bekuar pa besuar? As të mos u shkojë nëpërmend! Sepse, asnjë njeri nuk ka të drejtë të krenohet përpara një tjetri! Sepse Ne, i krijuam ata, si gjithë njerëzit e tjerë, nga një droçkë e pistë uji!

Koha për t’u hapur përreth

I Dërguari i Allahut, i Cili nuk reshti asnjëherë së kumtuari njerëzve të Tij, bijve të Abdulmutalibit, po e zgjeronte sa vjen e më shumë rrethin e Tij të kumtesës së Fjalës së Allahut. Tani Ai shkonte për t’u falur haptas në Qabe; i ftonte njerëzit në Islam, e u lexonte atyre ajete kuranore. Njësoj si profetët e ardhur para Tij, edhe Ai thoshte:
– O populli im! Hajdeni, dorëzojuni edhe ju Zotit që është i vetëm.
Kësodore, përpiqej që ndërmjet robërve dhe Allahut të mos ngelej kurrfarë pengese artificiale. Si fillim, Ai vendosi të takohej me fiset që banonin aty afër. I Dërguari i Allahut përdorte çdo lloj mënyre të mundshme, e cila i dukej si e frytshme për t’i ndihmuar ata që të gjenin rrugën e drejt që të rrëfente feja islame. Mundohej, që me sa të mund, t’ua përçonte edhe atyre pasuritë e pashoqe të zemrës së Tij. Herë-herë, Ai mendonte për grupe më të mëdha njerëzish, duke i ftuar ata të mblidheshin në një vend, nga ku do ta kishte më të lehtë që t’u fliste. I pëlqenin përherë vendet ku njerëzit mblidheshin trumba- trumba, andaj nuk humbte kohë për t’u nisur pranë tyre, për t’i këshilluar edhe një herë më tepër:
– O njerëz, nuk ka dyshim se Allahu ju urdhëron të hiqni dorë nga besimi në fenë e të parëve tuaj!
Dhe, me të thënë Ai këtë fjali, gjindja sikur tërbohej, fillonte të turfullonte nga mllefi. Fytyrat ktheheshin andej nga vinte sakaq një tjetër zë kutërbues, për të parë se cili ishte ai që po fliste; dhe nuk e patën të vështirë, që me një tahmin të lehtë, ta gjenin se kush fliste. E kush mund të ishte tjetër pos Ebu Lehebit. Qielli errej, madje dukej sikur do të fitonte ngurtësim prej zemrës së gurtë të Ebu Lehebit. Ai Paqja qoftë mbi Të, ishte Profeti më i Madh i të gjitha kohërave, kështu që nuk mund të mposhtej që në kundërvënien e parë të Ebu Lehebit apo Ebu Xhehlit. Dukej sikur çdo pengesë, në vend që ta frenonte, e shtynte më parë, ia shtonte atë dëshirën e brendshme për t’i këshilluar më ethshëm njerëzinë. Ishte vazhdimisht në kërkim të fytyrave të reja, të cilat dukeshin të etura për t’u njohur me të vërtetën.
Ja, një tjetër ditë, do ta shohim në Dhilmexhaz, ku gjatë një panairi që po organizohej atje, Ai u ngrit sërish e filloi t’u fliste të gjithëve:
– O njerëz, thoni “La ilahe il’lallah” dhe gjeni shpëtimin!
Veçse, teksa i thoshte këto, nuk ndihej plotësisht rehat, se saherë që Ai nisej të bënte diçka të këtillë, të fliste të vërtetën, e njëjta fytyrë e ndiqte me duart e mbushura kërcënueshëm me gurë, për ta goditur, Ebu Lehebi, xhaxhai i Tij dora vetë. Ai nisej me qëllimin e vetëm se mbase u tregonte ndonjë gjë këtyre njerëzve, ndërsa përgjigjja ishte gjakosja e gjymtyrëve, por pa kurrfarë uljeje të dëshirës për t’i parë edhe njëherë, ashtu grumbull, njerëzit, që t’u tregonte se kishte një Zot, dhe Ai ishte Ehad, Një dhe i Vetëm. S’kishte thënë ende, as fjalinë e parë madje, kur klima e Dhilmexhazit u prish nga zëri i shëmtuar i Ebu Lehebit. Siç duket huqi largohet vetëm me largimin e shpirtit nga trupi i një njeriu.
– O njerëz, mos e dëgjoni këtë njeri, është veç një gënjeshtar, – u thoshte njerëzve, Ebu Lehebi.
Ja, kjo po që ishte një gënjeshtër e vërtetë; Ai person që deri dje thirrej nga të gjithë si “I sigurti”, Ai njeri të cilit i dorëzonin pasurinë që t’ua ruante pa kurrfarë mëdyshjeje, që për më tepër ky njeri ishte vetë nipi i Ebu Lehebit, po e përbuznin dhe hidhnin çdofarë fjale mbi Të, vetëm e vetëm se thoshte gjëra që ecnin në drejtim të kundërt me qëllimet e tyre grykëse. Mundoheshin si e si, që me çdo lloj mënyre, ta kthenin në një person që të mos kishte sy t’u afrohej më vendit të tyre. Këto fjalë nuk është se do të tregonin efekt përherë, sepse do të vinte një ditë që njerëzit do të lodheshin, e askush nuk do t’u besonte më. Por ç’e do, se ajo që e mërziste më tepër Simbolin e Dashurisë Njerëzore Paqja qoftë mbi Të, e mërziste fakti se njerëzit do të vonoheshin edhe një ditë më shumë për të besuar te Zoti i Gjithëlavdishëm.

Një bari fjalëdrejtë dhe mrekullia e qumështit

Ebu Bekri i nderuar dhe Profeti i Allahut Paqja qoftë mbi Të vendosën të dilnin njëherë jashtë Mekës, më tepër për të gjetur paksa qetësi shpirtërore. Ishte bërë aq e nevojshme atyre ditëve aq të këqija. Përballë u doli një bari që quhej Abdullah bin Mes’ud; kulloste delet e Ukbe bin Ebi Muajtit. I kishte dëgjuar të gjitha ato që fliteshin për Muhamed Fjalëdrejtin dhe Ebu Bekrin besnik; kushdo le të fliste, por këta ishin me të vërtetë dy nga njerëzit më të rëndësishëm të Mekës, megjithëse edhe padroni i tij, Ukbe bin Ebu Muajti nuk para i pëlqente. Sa herë që dikush e sillte bisedën rreth tyre ai nuk i mbante dot fjalët e këqija. Mirëpo, Ibn Mes’udi ishte aq i pjekur sa të gjykonte në vetvete. Çdo njeri i ri që u dilte përballë, ishte një shkak për të rrëfyer Islamin, për Profetin e shpirtrave, andaj vendosi që t’i bënte një pyetje këtij bariu që ishte habitur nga takimi me ta:
– Djalosh, a ke pak qumësht aty?
– Po, – ia ktheu përgjigjen i ndrojtur Ibn Mes’udi.
– Ka qumësht, por është i tjetërkujt, unë jam vetëm ruajtësi, kështu që nuk mund t’ju jap, – vazhdoi ai.
Ishte diçka me të vërtetë e rrallë në atë kohë të injorancës që të piqeshe me njerëz kaq të drejtë. Ky dukej që ishte një njeri që kishte mundur që ta ruante lartësinë e njeriut përballë gjërave të ulëta që kishin pushtuar çdo anë. Ai nuk mund të ishte duke bërë gjë tjetër, veçse duke përfaqësuar ndërgjegjen e tij, dhe e kishte të pamundur që t’i gënjente. Gjithashtu, ishte shumë e rëndësishme, që teksa niseshe t’i kumtoje dikujt diçka të rëndësishme, duhet ta njihje më së miri natyrën dhe karakterin e tij. Dukej, që edhe Mbreti i zemrave njerëzore, donte të fliste me të pikërisht me gjuhën që atij i pëlqente. Andaj, iu kthye edhe njëherë Ibn Mes’udit dhe e pyeti:
– Atëherë, a mund të sjellësh këtu, një sheleg, ose një dhi, e cila nuk ka lindur asnjë të vogël?
Megjithëse kjo pyetje e kishte habitur tejmase, dukej që Ibn Mes’udi do ta kryente atë që po i kërkonin. Ai teksa po hynte në mes të kopesë për të gjetur një të atillë syresh, mendohej se ç’do të ndodhte më vonë. U fut në mes të kopesë, e që andej nxori një kec të vogël, të cilin e pruri pranë Të Dërguarit të Allahut. Fillimisht, i Dërguari i Allahut, e lidhi mirë e mirë kecin jo edhe aq të vogël. Mandej, vendosi duart poshtë gjinjve të tij, e filloi të thoshte disa lutje, ashtu nëpërdhëmbë. Kur ishte Resulullahu sal’lallahu alejhi ue sel’lem Ai që kërkonte, si ishte e mundur që Allahu të mos ia jepte! Sepse Ai ishte një njeri që e dinte shumë mirë se si do ta kërkonte diçka, nga kush dhe kur.
Abdullah ibn Mes’udi ishte bërë asisoj që i dukej sikur do t’i dilnin sytë prej vendit nga ato që po i shihnin; sepse ndërmjet damarëve të gjinjve të thatë, pati rrjedhur qumësht, duke u mbushur plot e përplot. Kjo nuk mund të ishte e mundur. Kishte kaq kohë që rrinte bari, e as kishte parë, e as kishte dëgjuar për diçka të këtillë. Një tjetër që po i shihte të gjitha sa po ndodhnin ishte edhe Ebu Bekri, i cili rendi menjëherë për të gjetur një enë ku të mund të milnin dhe hidhnin qumështin e mrekullishëm. I Dërguari i Allahut, u kthyer fillimisht nga njeriu i Tij më i dashur Ebu Bekri dhe e urdhëroi që të pinte. Ebu Bekri e çoi pranë buzëve enën, dhe piu nga ai qumësht derisa u ngop. Mandej, e mori Resulullahu, dhe piu edhe Ai derisa u ngop. Tashmë qëllimi ishte realizuar, dhe nuk ishte më e nevojshme që të bënin tjetër gjë. Tanimë ishte koha që çdo gjë të kthehej në gjendjen e mëparshme. Për t’ia arritur kësaj, Profetit të Njerëzimit i duhej veç t’i thoshte disa fjalë gjirit që të kthehej në gjendjen e mëparshme, dhe gjiri u rrudh, duke u kthyer menjëherë, çuditshmërisht në gjendjen e thatë.
Këtë herë ishte Ibn Mes’udi që dëshironte të fliste:
– A m’i mëson edhe mua ato fjalë që the, o i Dërguar i Allahut, – e pyeti ai Profetin.
Tanimë ishte zgjidhur çdo gjë, edhe Ibn Mes’udi e kishte marrë mësimin e duhur. Dukej qartazi që edhe Ibn Mes’udi ishte besimtar që këndej e tutje. I Dërguari i Allahut, iu afrua atij pak më afër, i vendosi dorën e tij të butë mbi kohë, dhe filloi ta përkëdhelte.
– Ti je një djalë shumë i zgjuar! – i tha Ai Abdullahut.
Abdullah bin Mes’udi hyri kështu në rrugën që do ta çonte në udhën e njërit prej njerëzve më të ditur, ku më vonë edhe do ta thërrisnin “hibru’l umme”. Në ato çaste vetëm përmendte fjalën e dëshmisë. Ditën e nderimit me Islamin të Abdullah ibn Mes’udit do të nderoheshin edhe dy njerëz të tjerë të ndershëm, dhëndrri i familjes së Hatabëve, Said bin Zejdi, bashkë me të shoqen, Fatimen, e cila ishte njëkohësisht edhe e motra e Omer ibn Hatabit.