Full Post Style – Profeti Muhamed

Home
Full Post Style

Agjërimi i kujton njeriut takimin me Zotin

Çdo orë, çdo minutë dhe çdo sekondë e atij që agjëron është e çmuar sepse ia kujton atij të mirat dhe dhuntitë e Allahut dhe të mirën më të madhe për nga përfundimi, bashkimin me Allahun. Këtë funksion të tij, agjërimi e kryen në dy mënyra. Këtë mund ta përmbledhim kështu: me perëndimin e kënaqësive (tokësore), dëshirë për kënaqësi që s’do të kenë të perënduar dhe kënaqësi tjetër që vjen me perëndimin e dhimbjeve. Edhe nëse njeriu që rri nga mëngjesi në mbrëmje i uritur e i etur, vuan në dukje, frytet shpirtërore që ka për t’i sjellë adhurimi i agjërimit e bëjnë t’i harrojë dhimbjet dhe vuajtjet në dukje. Gjatë gjithë ditës, agjëruesi mendon bashkimin me Zotin e vet për hir të të cilit ka braktisur epshet, ngrënien e pirjen. Falë të këtij mendimi, të gjitha fakultetet jetësore zhvillohen në kuadrin e orientimit në rrugën e drejtë. Edhe Profeti ynë ka thënë: “Për atë që agjëron, ka dy kohë qetësuese: e para, koha e iftarit kur çel agjërimin dhe e dyta, koha kur do të takohet me Zotin e vet!”

Agjërimi ia mëson njeriut durimin

Njëra nga dobitë e agjërimit është, pa dyshim, ta mësojë dhe ta stërvisë njeriun për të duruar. Me anë të agjërimit, njeriu merr mësime durimi, sepse po të uritet, nuk ha, po të etet nuk pi ujë, përballë të këqijave që mund t’i bëhen, duron duke thënë, “unë jam me agjërim”! Po qe se njeriut që rreh flatrat drejt Zotit të vet me duart, këmbët, gjuhën, buzët dhe veshët të lidhura, durimi i bëhet kalë fluturues, ai arrin të ketë nderin e fitimit të pëlqimit të Zotit.

Emigrimi i dytë – Nexhashiu

Vuajtjet shtoheshin nga dita në ditë, kështu që Profeti ynë i dashur mendoi se zgjidhja më e mira do të ishte që disa prej tyre të emigronin sërish për në Etiopi. E kishin marrë vesh se si ishte pak a shumë gjend- ja e atyre që gjendeshin në Etiopi, andaj i Dërguari i Allahut mendoi se Etiopia do të ishte një vend më i mirë për të kryer adhurimet, por edhe për ta kumtuar Islamin te të tjerët. Vetëm se zemrat e tyre donin që ta kishin përherë afër të Dërguarin e Allahut. Osmani i nderuar, vendosi t’i thoshte kështu të Dërguarit të Allahut (s.a.s.):
-O i Dërguari i Allahut, ne ikëm njëherë herën e parë, ndërsa tani do të shkojmë sërish te Nexhashiu. Sikur të vije edhe Ti me ne?..
– Ju po bëni emigrim drejt Allahut, por edhe drejt meje njëkohë- sisht! Andaj, keni dyfishin e shpërblimit për emigrimin tuaj. Kjo na mjafton o i Dërguari i Allahut!

Tanimë koha ishte për t’u nisur. Vetëm se kjo ishte një rrugë, të cilën e dinin edhe idhujtarët. Kishin marrë disa masa, por prapëse- prapë duhet të tregoheshin shumë të kujdesshëm që të mos e nxirrnin veten hapur. Për më tepër, ky grup ishte më i madh se i pari. Gjithçka duhet të ishte e mirëkontrolluar.
Prapë ishte një kohë muzgu kur vendosën të largoheshin për në vendin nga niseshin anijet. Gjithsej ishin rreth njëqind vetë, prej të cilëve tetëmbëdhjetë ishin gra.
Megjithëse ata e kishin kryer çdo veprim në fshehtësi, kurejshët u tërbuan kur morën vesh për largimin e tyre. E dinin mjaft mirë se ç’kishte ndodhur me ikjen e tyre, si dhe sjelljen që kishte treguar Nexhashiu karshi tyre. Tanimë numri i atyre që po largoheshin ishte edhe më i madh. Gjendeshin përballë një problemi tejet serioz. Kjo çështje, të cilës nuk ia kishin gjetur dot zgjidhjen sa ishte ende e ngrohtë, ishte bërë një çështje shumë e gjerë, duke u hapur kaq gjerë. Jo, jo, çdo gjë ishte duke i ikur duarsh. Zaten ikja e dy burrave si Omeri dhe Hamzai i nderuar ia kishin thyer belin. Ardhja e tyre i kishte bërë edhe më të fuqishëm myslimanët. Tani çështja sikur zhvillohej jashtë duarve të tyre.
U mblodhën edhe njëherë për ta rrahur çështjen, për të gjetur një zgjidhje të qëndrueshme dhe përfundimtare. Vendimi që morën ishte që ta bindnin disi Nexhashiun që t’ia kthente mbrapsht njerëzit që u kishin ikur. Kështu që zgjodhën disa syresh që të shkonin e ta flisnin këtë mesele me mbretin e Etiopisë, Nexhashiun.
Kurejshët nuk donin që ta linin në dorë të fatit këtë ngjarje. Andaj i tregonin me detaje njëri-tjetrit se si duhet të vepronin në çdo rrethanë që mund të përballeshin. Madje edhe përgatitën dhurata të panumër- ta për Nexhashiun dhe për njerëzit që e rrethonin. Edhe mënyrën se si do t’ua paraqisnin dhuratat nuk e linin mangët pa e folur me njëri- tjetrin deri në imtësi. Më parë duhet t’ia jepnin njerëzve të mbretit, që më parë të ishin ata që do të bindeshin prej tyre. Në fund do të shkonin te Nexhashiu, që t’i parashtronin dëshirën e tyre të epërme. Nëse bindeshin të tjerët, edhe Nexhashiu nuk do të kishte ç’të thoshte përballë një tabloje kur të gjithë do të thoshin: “T’ia kthejmë!”.

Letra që i shkon Nexhashiut, dhe përgjigja e tij

Ndërkohë, i Dërguari i Allahut i nis letër Amir ibni Umejes, që t’i kërkojë Nexhashiut që t’ia marrë në mbrojtje njerëzit që po shkojnë atje, në prijësinë e Xhafer ibni Ebi Talibit (r.a.). Me sa duket asgjë nuk lidhej vetëm me ato që dëgjoheshin, por me anë informacionesh edhe më të thella e të sigurta. Sepse duhej medoemos që të parandalohej ndonjë situatë e pakëndshme që mund të bënte vaki. Në letrën e Profetit tonë shkruhej:
– Bismillahi Rrahmani Rrahim.
Nexhashiut, nga i Dërguari i Allahut, Muhamedi
Përshëndetja e Allahut qoftë mbi ty! Unë falënderoj Allahun që është Melik, Kuddus, Mumin dhe Muhejmin. Unë dëshmoj se Isai, i biri i Merjemes, është shpirti i Allahut dhe fjala e Tij, e cila erdhi nëpërmjet gruas së nderuar, Merjemes. Ai që e la me barrë Merje- men, ashtu siç krijoi Ademin (a.s.)
Ndërkohë, unë të ftoj ty të bëhesh mik i Allahut të pashoq dhe të vetëm; Të ftoj që të besosh në ato që them unë, e që më thuhen mua nëpërmjet revelacionit. Sepse unë jam i Dërguari i Allahut.
Unë kam nisur për te ty një grup myslimanësh, me në krye djalin tim të xhaxhait, Xhaferin. Jepu atyre mundësinë të rrinë në vendin tënd, duke u treguar bujarinë tënde.
Unë të ftoj ty bashkë me gjindjen tënde që të bashkohesh me fenë e Allahut. Unë e kreva detyrën time të këshillimit, ju kërkoj që t’i prisni me mirëkuptim.
Paqja qoftë mbi ata që zgjedhin rrugën e udhëzimit për t’iu bindur! Nexhashiu, pasi e lexoi letrën e Muhamedit (s.a.s.), shkroi një letër ku shprehte ndjenjat e tij më të sinqerta. Në atë letër shkruhej:
Të Dërguarit të Allahut, Muhamedit, nga mbreti i Etiopisë, Nexhashiu. Paqja, begatia dhe mëshira e Allahut qofshin mbi ty, o Profeti i Allahut! Ai, që përveç Tij nuk ka zot tjetër, e që më udhëzoi mua me rrugën e Islamit.
Më mbërriti si letra jote, si ato që thuhen aty për Isanë, të birin e Merjemes. Lëvduar qoftë Allahu, që Isai nuk ka thënë asgjë më tepër se sa ato që përmendje Ti! Prej të ardhurve, me në krye djalin Tënd të xhaxhait mësuam shumë. Unë dëshmoj se Ti je i Dërguar i Allahut, që është Besnik dhe që kërkon besnikëri. Tani unë jam i bindur ndaj Teje, duke t’i dorëzuar në dëshminë e Zotit. Po të nis sakaq djalin tim, Eriha ibni Es’hame ibni Ebxherin. Unë jam mbret vetëm i ve- tes sime, nëse më kërkon, atëherë unë do të vij menjëherë për te Ty. Sepse unë e di shumë mirë se çdo gjë që thua Ti është e drejtë.
Ashtu siç kuptohej edhe prej letrës së Nexhashiut, ai tashmë po i dorëzohej të Dërguarit të Allahut (s.a.s.), duke dhënë edhe fjalën se myslimanët do të ishin nën mbrojtjen e tij. Madje ishte edhe i gat- shëm që ta jepte postin e mbretit, për të shkuar pranë Tij, nëse Ai e dëshironte diçka të këtillë. Madje thoshte se për këtë mjaftonte edhe vetëm një shenjë.
Edhe ky bashkëbisedim ishte, për disa, një burim për prodhimin e strategjive të nevojshme.

EMIGRIMET DREJT ETIOPISË – HIXHRETI

U bënë plot pesë vjet që kur filloi të zbrisnin ajetet kuranore. Ishte muaji i Regaibit. Shtëpia e Ibni Erkamit, megjithëse pjesërisht, ishte një atmosferë e përshtatshme për të folur çështjet e besimit. Vetëm se çështja nuk ishte e përshtatshme që të kufizohej vetëm brenda një shtëpie. Ata që largoheshin së andejmi, përndiqeshin, dhe ata që ishin më të dobët, e pa mbrojtje, dhunoheshin ashpërsisht. Meka- sit, çdo ditë e më shumë, nuk ua njihnin të drejtën e jetës myslimanëve si të tillë. Prandaj, një zgjidhje e kësaj situate ishte më se e domosdoshme.
I Dërguari i Allahut (s.a.s.) u tregoi myslimanëve një rrugëzgjidhje, e cila kishte zbritur prej Xhebrailit Fjalëdrejtë.
– Edhe Allahu vepron me mirësi karshi atyre që veprojnë me vetëdijen e mirëbërjes. Të mos keni fare dyshim se toka që ka krijuar Allahu është shumë e gjerë. Shpërblimi i atyre që durojnë ka për t’iu dhënë me bujari.
Ajeti jo vetëm që po i këshillonte për emigrim, por edhe për të mirat që do t’u sjellë ai në jetën e tyre adhurimore. Meqë toka ishte shumë e gjerë, atëherë duhej përfituar prej saj. Prandaj, i Dërguari i Allahut filloi që t’i këshillonte:
– Ah sikur të mund të shkonit në Etiopi, pasi ai është një vend i sigurt. Madje atje është një mbret, që nuk lejon që t’i bëhet padrejtësi askujt. Etiopia ishte një vend i njohur për mekasit, pasi ata shkonin atje shpesh për të bërë tregti, duke marrë shumë përfitime prej saj. Njohuritë e arritura prej këtyre vajtje-ardhjeve ishin të mjaftueshme. Kësodore, besimtarët po drejtoheshin kah shtëpia e Nexhashiut.

Emigrimi i parë

Ata filluan menjëherë nga përgatitjet. Për të shpëtuar njëherë e mirë prej mekasve, por edhe për ta jetuar më të qetë besimin e tyre, ata, katër gra dhe njëmbëdhjetë burra, u nisën për në Etiopi. Në krye kishin Osmanin e nderuar, dhëndrin e të Dërguarit të Allahut (s.a.s). Padyshim që kjo lëvizje duhej bërë pa u marrë vesh kurrsesi prej mekasve. Ata po emigronin drejt një bote më të mirë, ashtu fshehurazi, në mes të natës.
Deri në breg shkuan, disa të hipur mbi deve, e disa të tjerë në këm- bë. Ndihmesa e Allahut (xh.xh.) po ua hapte rrugët që të lëviznin lir- shëm. Në breg u pritën prej dy anijeve, të cilat i morën në këmbim të gjysmë dinari për kokë. Kjo ishte nisja për në tokën etiopase.
Ndërkohë në Mekë, filloi të ndjehej mungesa e shumë njerëzve si Osmani i nderuar bashkë me nusen e tij, Rukijen, Mus’ab ibni Ume- jri, Abdurrahman ibni Aufi, Ebu Seleme bashkë me të shoqen, nënën tonë, Umu Selemen, deri te Osman ibni Maʼzuni. Paria e kurejshëve filluan pa humbur kohë nga kërkimet. Por, kur mbërritën ata, anijet ishin larguar prej bregut, të hapura drejt brigjeve të shpëtimit.
Më në fund, ata mbërritën shëndoshë e mirë në Etiopi. Tani nuk kishte më, as trysni të Ebu Xhehlit apo Ebu Lehebit, as fyerjet e panumërta të Utbes apo Shejbes, e as zënkat e ndërmjetme të Ukbes me Umejen. Tani ishin zhdukur të gjitha pengesat, që i dilnin përpara sapo të shiheshin se ishin duke adhuruar Zotin e tyre. Tani mund t’i falnin namazet e tyre me devocion, duke gjetur edhe një mundësi për të lexuar Kuran lirshëm.
Profeti i profetëve nuk mori lajm për një kohë të gjatë prej atyre që kishin emigruar për në Etiopi. Derisa më në fund, u gjend një grua që kishte ardhur nga ato anë, e cila erdhi t’i rrëfente se si i kishte parë Osmanin dhe Rukijen e Tij. I Dashuri Famëlartë u kënaq shumë prej atyre që dëgjoi.
– Padyshim që Osmani me Rukijen janë të parët prijës të shtëpisë së emigrimit, pas Ibrahimit dhe Lutit (a.s.), – ishin fjalët që tha ajo grua.

Kthimi

Që nga ajo kohë kaluan edhe dy muaj të tjerë. Një ditë të Ramazanit, i Dërguari i Allahut kishte ardhur sërish në Qabe, dhe po adhuronte Zotin e Tij. Rreth Tij u mblodh një kallaballëk, të cilët po prisnin të shihnin se ç’po bënte. Profeti ynë filloi të lexonte Kuran me të gjitha qelizat e trupit të Tij. Në atë kohë po lexonte suren Nexhm. Sureja që po lexonte Ai filloi t’i mblidhte të gjithë përreth për ta dëgjuar. Deri më tani nuk e kishin dëgjuar, pasi vetëm ishin orvatur si e si kush të bënte kush më shumë zhurmë, në mënyrë që të mos e linin të qetë. Dukej qartë, se kësaj here kishin vendosur ta dëgjonin deri në fund, por kjo ishte edhe hera e parë që po e dëgjonin me tërë rëndesën që zotëronte një fjalë e tillë.
Të gjithë ishin tani sikur ta kishin harruar qëllimin e tyre të vetëm, ngaqë ishin mbërthyer në atë botën e magjishme të gjuhës së Ku- ranit. Ajo shprehje hyjnore kishte filluar t’u përkëdhelte shpirtin, dhe pisllëqet që u mbushnin mendjet ishin fshirë me një të kaluar të dorës. Tanimë ndiheshin sikur të ishin njerëz krejt të tjerë. Profeti ynë i dashur paqja qoftë mbi të, me të ardhur në ardhur në ajetin e sexhdes, që gjendej nga ajetet e fundit të asaj sureje, u ul për të bërë sexhde. Po kjo ç’ishte? Të gjithë ashtu pavetëdijshmërisht filluan ta imitonin, duke shkuar të gjithë sa ishin në sexhde. Sikur nuk ishin ata që i kishin hapur luftë të Dërguarit të Allahut, i Cili vetëm sa ua bënte të ditur ardhjen e kësaj fjale. Sikur t’u kishte hapur Zoti perden e së vërtetës për ditët e ardhshme, e po ua tregonte gjindjes së Mekës.
Patjetër, kishte edhe shumë të tjerë, të cilët po e ndiqnin nga larg këtë tablo. Megjithëse me aq sa e shihnin, ata nuk po i jepnin dot kuptim gjithë kësaj që po ndodhte, madje disa syresh filluan t’i gjyko- nin keqazi mekasit që ishin ulur për të bërë sexhde. Ky ishte një gjy- kim për t’i kthyer edhe njëherë në vijën e mohimit, saqë ata u kthyen të gjithë duke thënë se vetëm sa ishin bërë pjesë e magjisë së Tij.
Kjo ndodhi ndërroi disa herë trajtë derisa mbërriti të transmeto- hej edhe në Etiopi, duke u treguar vetëm me aq sa përmbante forma e saj. Sipas lajmit, mekasit ishin kthyer në myslimanë. Atëherë nuk kishte më nevojë që të rrinin larg të Dërguarit të Allahut. Nëse edhe mekasit kanë arritur të pranojnë Islamin, atëherë nuk do të kishte as tortura a përndjekje. Ishin gëzuar shumë, saqë në sytë e tyre nuk mund të lexoje asgjë veç haresë. Nga njëra anë, nuk është se nuk habiteshin. Si mund të ndërronte vetëm brenda dy muajve gjithë ai mllef dhe gjithë ajo urrejtje. Si mund të zbuteshin ata aq shumë, sa t’ia deklaronin aty për aty Allahut dorëzimin e tyre. Por, nëse do Zoti, atëherë çdo gjë mund të ndodhë, kështu që në këto e sipër, vendosën të ktheheshin për në tokën e tyre.
Hipën sërish nëpër anije, dhe sakaq e gjetën veten në bregun për- ballë. Tanimë po përparonin me emocionin se do të takoheshin edhe njëherë me të Dërguarin e Allahut, me fëmijët dhe familjet, por edhe me Mekën e tyre. Por kur erdhën në një distancë që bëhej vetëm për një orë rrugë, e kuptuan të vërtetën. Ata ishin flijuar për faj të një keqkuptimi. Kjo ishte me të vërtetë një gjendje shumë e vështirë. Për një kohë ngelën ashtu, si ndërmjet Etiopisë dhe Mekës. Disa prej tyre vendosën që të ktheheshin për në Etiopi, ndërsa disa të tjerë ven- dosën që të prisnin natën, derisa ta kishin më të lehtë për të shkuar në shtëpitë e tyre në Mekë.
Ata që u kthyen prapë në Etiopi shpëtuan, megjithëse ishin të pikëlluar që nuk erdhën dot deri në Mekë, ku do të mund të vizitonin Qaben, të Dashurin e tyre, Krenarinë e Njerëzimit (s.a.s.), apo të vizitonin shtëpitë dhe të afërmit e tyre. Megjithatë ishin ruajtur prej dhunës së Mekës. Do të mund t’i kryenin prapë adhurimet ashtu siç nevojitej. Vetëm se të tjerët, ata që vendosën të hynin në Mekë, e gjetën veten përballë torturave akoma edhe më të vështira se më parë. Idhujtarët, duke e marrë parasysh ikjen e tyre të parë, tanimë kon- trollonin çdo mundësi ikjeje, duke ua bërë të pamundur largimin. Por, edhe torturat kësaj here nuk ishin më aq të lehta si më parë.

Gjendja e Mus’ab ibni Umejrit

Mus’ab ibni Umejri me të marrë vesh emigrimin e myslimanëve që u ishte bërë e pamundur jetesa në Mekë, filloi edhe ai të shpresonte se ndoshta Etiopia mund të ishte një mundësi për të shpëtuar prej bur- gut që kishte filluar t’i ushtrohej. Ishte edhe ai në mes të emigruesve të parë të Islamit. Ndërsa tani, ja ku e gjente edhe njëherë veten në fund të periudhës etiopase, të kthyer edhe njëherë në shtëpinë e tij në Mekë.
Kjo ishte një mundësi e arrirë për nënën e tij, kështu që, me ta marrë vesh ardhjen e të birit, ajo mendoi që ta burgoste në shtëpi. Të dy ishin më se të vendosur se nuk do të kthenin nga vendimet e tyre, mirëpo edhe të dy po qanin njëkohësisht. E ëma qante se si e kishte humbur djalin e saj për kaq kohë sikur të kishte qenë një imagjinim i çastit, ndërsa biri qante përse portat e zemrës së së ëmës ishin ende të mbyllura karshi njohjes së Zotit. Përplasja mes një djaloshi të mbushur me besim me të ëmën e tij që turfullonte prej inatit për të mos besuar, ishte njësoj si përplasja e besimit me mohimin në vetvete.
Kjo do të vazhdonte deri në çastin që e ëma do ta përzinte nga shtëpia të birin. Hunas binti Malik as që kishte ndërmend ta quante “djalë”, atë që nuk denjonte as t’i dëgjonte fjalën. Edhe gjatë kësaj dite ekzistonte e njëjta nxehje. E kishte privuar nga çdo gjë Mus’abin… Teksa mbyllte rezenë e portës së shtëpisë ndaj djalit të saj të vetëm, ajo po mbyllte edhe portën e zemrës së saj karshi besimit në Zotin
e vetëm.
Aq sa ishte e vështirë që një nënë të shkëputej prej të birit të saj, ishte e vështirë që edhe një djalë të duronte gjendjen në humbje, të mbyllur njëherë e mirë në një boshësi të përjetshme, ndaj besimit, të nënës së vet. Megjithatë, Mus’abi as që kishte ndërmend që të hiqte dorë prej detyrimeve të tij në këtë jetë. As që bëhej fjalë për pasurinë dhe mallin. Ai nuk kishte asnjëfarë shqetësimi për trashëgiminë. Sytë ia kishte mbushur veç besimi, aq sa edhe nënën e vet mund ta kundërshtonte. Tanimë ngjante sikur po i përgjërohej nënës së tij:
Nënokja ime, të përgjërohem dëgjomë njëherë! Eja beso edhe ti se nuk ka zot tjetër veç Allahut, dhe se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij.
Aq sa ishte e ëmbël kërkesa e përgjëruar e të birit, aq më e egër dhe e palëkundur ishte përgjigja e nënës.
– Të betohem për të gjithë yjet, se as kam humbur mendjen, e aq më pak ndërgjegjen që të pranoj fenë tënde.
Asnjë prej orvatjeve nuk po jepte fryte, kështu që ai u largua nga shtëpia pa kurrfarë zgjidhjeje, por duke u përshëndetur me njerëzit e familjes. Për t’u përzënë, ishte përzënë së andejmi, por zemra do t’i prehej në djepin më të ngrohtë të gjithësisë. Erdhi pranë të Dërguarit të Allahut, për të mos u larguar më asnjëherë.
Tani, edhe Mus’abi ishte si gjithë sahabët e tjerë, që të veshur me ndonjë veshje të ashpër, ç’t’u gjendej, jetonin një ditë të ngopur, e disa ditë të tjera pa futur asgjë në gojë. Tani ai kishte hyrë në mesin e Bilalëve dhe Hababëve. Lëkura e tij e butë, e mësuar me gjithëfarë erërash të mira, filloi të ashpërsohej si lëkura e gjarprit në thatësirë, nga uria dhe etja që u karakterizonte pjesën më të madhe të ditëve. Madje kishte filluar edhe t’i rripej pjesë-pjesë.
Një ditë po vinte në vendin ku ishin mbledhur të gjithë. I Dërguari i Allahut, bashkë me sahabët e Tij të tjerë po e shihnin teksa afrohej. Dukej shumë i lodhur; mosha i kishte përparuar, e sytë i shihnin më thellë. Kokat e të gjithëve u ulën. Të gjithë po e ndjenin trishtimin që filloi t’i rrëqethte mishtë. Sepse Mus’abi ishte i veshur vetëm me një leckë të vjetër, që nuk shihej me sy. Kjo gjendje i prekte shumë të gjithë ata që e mbanin mend gjendjen e tij para se të pranonte Islamin. Bilali ishte vetë i varfër. Edhe Hababi me Amarin nuk e kishin më të mirë gjendjen e tyre ekonomike. Ata ishin të mësuar me varfërinë. Por Mus’abi nuk ishte si ata. As i Dërguari i Allahut nuk e duroi dot këtë pamje, andaj filloi të thoshte këto fjalë:
– Unë e kam parë edhe më parë Mus’abin. Në kohën që jetonte më nënën dhe babanë, ai ishte djaloshi më i pashëm i Mekës. Ai i la të gjitha dhe erdhi këtu, me Allahun dhe të Dërguarin e Tij.
Ndërsa ai vetë as që i jepte rëndësi gjithë këtyre. Sepse nuk ishte veshja ajo që ta falte kënaqësinë shpirtërore. Nëse nuk ka besim në një zemër, atëherë trupin e ke veç të mbuluar në dhimbje. Ai kishte vetëm një qëllim; ishte lidhur me një litar që të bashkonte me pjesën e përtejme të qiellit, e nga dita në ditë po ngjitej sa vjen e më tepër. Çdo ditë i mësonte përmendësh ajetet e zbritura, e duke i rrahur ato me të Dërguarin e Zotit (s.a.s.), Mësuesin e përsosur, mundohej që t’i jetonte gjatë çdo çasti të ditës së tij.

ARDHJA E OMERIT

Ishte një mbrëmje e së mërkurës. I Dërguari i Allahut pati hapur duart, e po lutej në shtëpinë e ibni Erkamit. Lutja e Tij ishte aq e sinqertë dhe me një ton aq këmbëngulës, saqë nuk kishte se si t’u shpëtonte sysh gjithë atyre të pranishmëve. I kishte ngritur duart e Tij të mpira, e me sy të ngulur nga qielli po lutej me këto fjalë:
– O Zot, nderoje atë që është më i virtytshmi mes atyre të dyve: Omer ibni Hatabin, ose Amr ibni Hishamin.
Omer ibni Hatabi ishte një burrë shumë i sertë. Ishte aq trim, saqë nuk trembej prej askujt. Kjo ishte si një farë trashëgimie që i kishte ngelur që nga i ati. Andaj, edhe motra e tij dhe i shoqi e patën mbaj- tur të fshehtë hyrjen e tyre në Islam. Faleshin, lexonin Kuran, luteshin dhe e kumtonin asisoj, fshehurazi, që të mos e merrte vesh ai.
Në fakt, Omeri i ndiqte të gjitha për së largu. Megjithëse nuk e hiqte dot sysh trysninë që i ushtrohej, e të bëhej mysliman, ai i vinte re virtytet që kishin këta njerëz që besonin. Një mbrëmje erdhi deri në Qabe, sepse kishte vendosur që ta kalonte atje natën. Ndërkohë, aty erdhi dhe i Dërguari i Allahut paqja qoftë mbi Të, i Cili filloi të lexon- te Kuran. Po lexonte prej sures Hakka, dhe kjo ishte hera e parë që Omeri dëgjonte pjesë prej Kuranit. I pëlqeu shumë ritmi i asaj gjuhe. I duhej të shpëtonte disi prej ndikimit të tij, kështu që vendosi ta quante poet, siç bënin rëndom mekasit kurejshë. Mirëpo zëri vazh- donte të kumbonte.
Padyshim që ajo është fjalë e zbritur nëpërmjet një mëkëmbësi fisnik, e kurrsesi fjala e një poeti. Sa shumë që këmbëngulni në mospranimin tuaj!
Kjo ishte e pamundur! U mundua ta ndryshonte atë që mendoi pak më parë.
– Falltar, – tha, ndërkohë që zëri vazhdonte të artikulohej.
Ajo nuk është fjala e ndonjë falltari. Sa pak që e përmendni edhe ju! Ajo është fjala e lartësuar, e cila është zbritur prej Zotit të botëve. Njëmënyrazi, Resulullahu (s.a.s.) vazhdoi ta lexonte deri në fund suren e nisur, dhe Omeri e dëgjoi nga fillimi deri në fund, ashtu i ka- pluar nga një ndjenjë e thellë habie. U mendua gjerë e gjatë, e jo vetëm atë natë, por çdo natë. Mirëpo këto nuk ishin ende të mjaftueshme që Omeri të ndërronte radhën ku gjendej. Në mendje përjetonte mijëra lëkundje. Ditën tjetër, sapo të agonte, kthehej në rutinën e tij të përditshme, bashkë me shokët, sikur të mos kishte ndodhur asgjë prej gjëje.
Ndërsa Amr ibni Hishami (Ebu Xhehli) ishte një njeri që përdorte çdo rast të mundshëm për të dalë kundër Muhamedit paqja qoftë mbi Të, e për më tepër edhe merrte kënaqësi prej saj. Profeti ynë i dashur (s.a.s.) ishte munduar shumë që ta bënte të pranonte fenë e drejtë, por nuk ia kishte arritur dot. I kishte shkuar sa e sa herë pranë, por çdo herë ishte përballur ose me fyerje, madje ndonjëherë edhe ishte pështyrë prej tij. Megjithatë, Ai nuk hiqte asnjëherë dorë, e përmend- te përherë në lutjet e Tij, duke i kërkuar Allahut që ta vendoste edhe në zemrën e tij besimin e lumë. Vetëm se lutja nuk do të pranohej për të, por për Omer ibni Hatabin, duke bërë që të ishte Ebu Xhehli ai që dilte i humbur së këndejmi.
Mëngjesin e asaj nate kur Omeri e pati dëgjuar nga fillimi në fund suren e lexuar prej Muhamedit (s.a.s.) u drejtua për nga kodra e Safa- së. Ishte nisur për t’i bërë keq myslimanëve të mbledhur në shtëpinë e Ibni Erkamit. Teksa po ecte, gjatë rrugës ndesh një mysliman që e fshihte ende besimin e tij. Ai ishte Nuajm ibni Abdullahu (r.a.). Ajo çfarë pa e shqetësoi jashtëmase Nuajmin. Sepse Omeri ishte aq shumë i nevrikosur, saqë po turfullonte nga hundët. Duhet të bënte medoemos diçka që ta ndalte, por më parë duhet të sigurohej për të keqen që kishte vendosur të bënte Omeri.
– Për ku je nisur kështu, o Omer? – e pyeti ai.
– Po shkoj t’u tregoj qejfin këtyre që mundohen të fusin përçarje mes nesh, madje edhe duke na ofenduar të parët dhe zotat tanë. Po shkoj të vras Muhamedin, – u përgjigj ai.
I kishte rënë pikës. Omeri ishte nisur vërtetë me një synim tejet të keq. Duhet të bënte diçka që ta parandalonte këtë të keqe. E para që i erdhi në mendje ishte e motra e Omerit, bashkë me të shoqin e saj. – Për Zotin, ty të paska gënjyer egoja jote, o Omer! Po lë Abdi- menafët, e po shkon të vrasësh Muhamedin. A nuk do të ishte mirë që të shihje njëherë familjen tënde?!
Omeri po kalonte një shok të rëndë. E pamundur. Si mund të dilte një prej familjes së tij që të pranonte Islamin, pa e pyetur fare!
Ç’paska në familjen time? – u kthye ai drejt Nuajmit. Apo mos?.. Po… Kishte edhe prej familjes së tij që kishin pirë prej sherbetit të asaj çezme. Vetëm se Omeri nuk ishte në dijeni të tyre. Tevona syn- imi i tij i keq ishte fashitur falë Nuajmit. Ose të paktën pati fituar pak kohë. Tani ishte i detyruar t’i tregonte të vërtetën.
– Po, po, motra jote Fatime binti Hatabi dhe kunati yt, Said ibni Zejdi. Për Zotin, ata janë bërë myslimanë, e tani mbajnë anën e Mu- hamedit. Ti më mirë merru me ata më parë.
Në trurin e Omerit kishin flakëritur shkrepëtima pas shkrepëti- mash. Si ishte e mundur, që disa prej familjes së tij të lidheshin pas fesë së Muhamedit, pa folur më parë me të? Duhet t’i paraprinte menjëherë situatës, kështu që ndërroi menjëherë drejtim. Tani rend- te sikur të ishte duke fluturuar. Veçse kësaj here, destinacioni i tij nuk ishte i Dërguari i Allahut (s.a.s.), por shtëpia e motrës së vet.
Sapo ishte afruar te porta, kur nga brenda dëgjoi një zë të përdëlli- tur. Ky ishte zëri që i kujtoi menjëherë atë mbrëmjen pranë Qabes. Megjithëse zëri nuk ishte i njëjtë, burimi ishte i njëjti. Ky ishte zëri i Habab ibni Eretit (r.a.).
– Ta Ha, Ne nuk ta zbritëm ty Kuranin që të ndjesh vështirësi…
Megjithëse nuk e kishte kuptuar ende, bota shpirtërore e Omerit filloi të shkrinte. Tanimë kishte një pamje sikur do të dorëzohej nga çasti në çast. Megjithatë, e mblodhi dhe njëherë veten, dhe filloi ta godiste portën me sa fuqi të kishte. Bërtiste me zërin e tij buçitës dhe u kërkonte që ta hapnin menjëherë derën.
Ata që ishin brenda filluan të dridheshin nga frika kur morën vesh se ai që po i binte derës si i tërbuar ishte Omeri. Sepse tanimë ishte më se e qartë se përse kishte ardhur. E mëshehën diku Hababin që ishte aty për t’u lexuar Kuran atyre të dyve. Faqet e Kuranit i mori poshtë gjunjve Fatimja. Me ta kthyer shtëpinë në një gjendje të për- shtatshme për Omerin, e hapën me një frymë, madje edhe tejet të frikësuar.
Omeri ishte një njeri shumë i zgjuar. Hapja me vonesë e derës e kishte çmendur fare saora.
Ç’ishte ai zë që dëgjova pak më parë? – pyeti ai menjëherë, pa humbur kohë.
– Çfarë zëri dëgjove? – e pyetën ata, me një ton sikur të donin të thoshin: “Nuk ke dëgjuar kurrfarë zëri!”
– Jo, dëgjova, – dhe sakaq u turr drejt tyre. Bërtiste dhe nxirrte tym prej hundësh.
– Dëgjova se keni hyrë në fenë e Muhamedit, kështu që vareni prej Tij tashmë, dhe sakaq i dha një të goditur kunatit të tij, Said ibni Zejdit.
Fatimja deshi të ndërhynte për të mbrojtur të shoqin, por mori edhe ajo një të goditur. Ishte e vështirë të mund ta përballoje dot të goditurën e një njeriu si Omeri. Fatimja ngeli e mbuluar në gjak. Vetëm se ky ishte vetëm fillimi. Tani ajo nuk kishte asgjë se ç’të humb- te. Vëllai tashmë e dinte të vërtetën. Edhe ajo ishte fryti i së njëjtës tokë. Ishte e bija e Hatabit. Kësodore, nuk kishte kurrfarë kuptimi që të vazhdonte ta mbante të fshehtë besimin e saj. Mori një qëndrim prej trimeje dhe iu kundërvu të vëllait.
– Po, u bëmë myslimanë. Çfarë ka këtu! Po i bindemi Allahut dhe të Dërguarit të Tij paqja qoftë mbi Të. Eja, bëna ç’të duash tani!
Omeri mori goditjen e tretë. Ishte e pamundur që dikush të merrte një qëndrim të këtillë përballë tij. Sidomos një femër, do të çohet e do t’i bëjë trimen atij?!. Si ishte e mundur, që vetë motra e tij kthehej kah ai e fliste më shumë se ai vetë. Ambientin e rrethoi një heshtje e atypëratyshme. Omeri pa njëherë gjatë-gjatë nga e motra. Kishte ngelur e tëra e mbuluar në gjak. Mirëpo në qëndrim prapë kishte një drejtqëndrim të veçantë. Ngjante me një luaneshë të plagosur; tevona ishte në betejë për të ruajtur nderin e saj. Në vështrim i lexohej: “Ja, edhe më vrave? Ne lumturinë e vërtetë e gjetëm pranë Muhamedit.” Mesa duket ajo goditje kishte rrëzuar edhe Omerin. Mesa duket ishte e nevojshme që motra dhe kunati të goditeshin disifarë. Me ç’kupto- hej, kaderi atë ditë pati zgjedhur të rrëzonte një forcë që kundërshtonte njerëzit e tij. Pati vendosur që të ndodhte shkrirja pikërisht aty në shtëpinë e kunatit. Ishte bërë pishman për ato që kishte bërë. Edhe pak dhe do të shfaqej ndryshimi që kishte ngjarë brenda Omerit. U mundua ta ruante disi tonin e zërit, dhe iu drejtua së motrës:
– Jepma njëherë atë faqen që po lexonit para se të hyja unë! Ta shoh njëherë ç’na qenka ajo që i paska zbritur Muhamedit.
Edhe ata po habiteshin tashmë. Për një çast u lëkundën në t’ia jepnin apo jo. Sepse Omeri mund ta griste, apo më e keqja mund të prishte gojën e të thoshte ndonjë fjalë të pahijshme për Kuranin ose për Muhamedin, andaj Fatimja i tha:
– Kemi frikë mos i bën ndonjë gjë.
– Mos ki frikë, – ia ktheu ai, dhe mandej iu betua se nuk do t’i bënte asgjë veç leximit.
Nuk kishe ç’t’i thoje tani gëzimit që kaploi motrën, e cila pak më parë ishte shtrirë e gjakosur në tokë. E pati përkapur ardhjen në vete të të vëllait. Sepse e njihte shumë mirë… Omeri ishte zgjidhur. Pran- daj hodhi një hap para dhe i tha:
– Vëlla, ti je ende i papastër në mosbesimin tënd. Kuranin Fisnik nuk mund ta prekë kurrsesi një dorë e pistë.
Mirë, po ç’duhej bërë pyeste Omeri. Fatimja e nderuar i tregoi menjëherë guslin… Sepse ajo ishte fjala e Zotit, andaj duhet të kapej asisoj që në çdo çast të fitoje kënaqësinë e Allahut (xh.xh.)
– Kjo ishte një sprovë shumë e madhe për Omerin. Mirëpo, që pas go- ditjes që pësoi, ai e kuptoi se kishte ndryshuar krejtësisht mendim. Shkoi dhe u la ashtu siç e këshillonte e motra. Egërsia e pakmëparshme tani ia la vendin një butësie të parrëfyeshme shpirtërore.
Sakaq, Fatimja ia dha të vëllait faqet e sures Ta-Ha, e ai filloi t’i lexonte. Kur erdhi në një pikë të caktuar, ndali dhe belbëzoi:
– Ç’fjalë e bukur… Ç’shprehje të ëmbla që qenkan!
Nga ana tjetër ishte Habab ibni Ereti, i cili që prej çastit të hyrjes së Omerit rrinte i fshehur. Tani ai nuk po duronte dot pa klithur tek- birin. S’kishte kaluar as një ditë nga lutja që ishte bërë në shtëpinë e Ibni Erkamit, po ndodhte tani e pasqyruar para tij. A mund të prano- hej kaq shpejt një lutje aq e rëndësishme, sa të vinte njëri prej dy Omerëve e të pranonte se po hynte në fenë e Allahut? Hababi doli nga vendi, e po e shijonte të plotë tablonë e pranimit të lutjes.
– O Omer, të betohem që unë shpresoja shumë që t’i të pranoje Islamin, ashtu siç u lut për ty i Dërguari i Allahut! Unë e dëgjova atë jo më larg se dje teksa lutej: “O Zot, të përgjërohem që ta bësh njërin prej Omerëve të hyjnë në fenë tonë! Omer ibni Hatabin ose Amr ibni Hishamin.” Ja tek të betohem o Omer, që ajo lutje nuk është asgjë tjetër veç kësaj tëndes.
Omeri i nderuar po përjetonte dy surpriza përnjëherësh. Filli- misht, ç’punë kishte Hababi këtu? Ku kishte qenë gjer më tani? Pse ishte fshehur, e pse po dilte pikërisht për t’i dhënë këtë sihariq? Surpriza e dytë që po përjetonte ishte madhështia e virtytit të të Dërguarit të Allahut, për tek i Cili ai ishte nisur me synimin e keq që ta vriste. Ndërsa Ai jo vetëm që nuk mendonte keq, por edhe ndante nga koha e Tij që të lutej për shpëtimin e Omerit. O Zot, c’madhështi është kjo? Ç’virtyt ishte ky?
Tani atë Omerin e sertë e kishte mbuluar një ndjenjë trishtimi. U kthye nga Hababi dhe i tha:
– O Habab! A ma tregon dot vendin ku gjendet i Dërguari i Alla- hut? Dua të shkoj menjëherë për tek Ai.
Tani Ai është bashkë me shokët e Tij në një shtëpi, sipër në ko- drën e Safasë.
Tanimë, Omeri i nderuar e kishte të qartë destinacionin dhe synimin për ku duhet të shkonte. Në fakt ky ishte i njëjti destinacion me atë që kishte ndjerë teksa çohej në mëngjes. Vetëm se kësaj here ndryshonte synimi.
Pa kaluar shumë kohë, Omeri e gjeti veten duke trokitur në shtëpinë e Ibni Erkamit. Ata që gjendeshin aty, me të parë se ai që po trokiste ishte Omeri dora vetë, u trembën shumë. Rendën menjëherë për te Profeti i tyre i dashur:
-O i Dërguari i Allahut! Në derë është Omeri! Ka edhe shpatën me vete, mos ka ndonjë qëllim të prapë!
I pari u hodh në krye Hamzai i nderuar.
– Jepi leje të hyjë, o i Dërguari i Allahut! Nëse ka ardhur me ndonjë qëllim të mirë, e marrim në mesin tonë. Edhe po të ketë ardhur me ndonjë qëllim të keq, atëherë ia marrim shpatën dhe e vrasim me shpatën e vet.
Zaten edhe i Dërguari i Allahu nuk mendonte ndryshe. E dinte shumë mirë se ç’efekt kishte lutja, sepse tekembramja a nuk ishte vetë Ai që ishte lutur për të? Nuk kishte se si Allahu (xh.xh.) ta linte vetëm të Dashurin e Tij, duke mos iu përgjigjur kërkesave dhe lutjeve të Tij. Resulullahu, tashmë e kishte marrë pamjen e njeriut falënderues për pranimin e lutjes së Tij:
Lëreni të hyjë, – tha Ai.
Edhe të tjerët u çuan nga vendet ku ishin ulur. Ata donin që ta prisnin në këmbë ardhjen e Omerit.
U hap dera, dhe atje ia behu pamja madhështore e një divi si Omeri. Përballë tij qëndronte i Dërguari i Allahut, i Cili e priste krahëhapur me tërë dhembshurinë që e karakterizonte. E ngjashmja e kësaj pam- jeje mund të gjendej ndoshta vetëm në Xhenet. I Dërguari i Allahut paqja qoftë mbi të në fillim e përqafoi Omerin, mandej i tha:
– Ku ishte deri tani, o i biri i Hatabit? Të betohem në Allahun, pata menduar se nuk do të vije pa të ndodhur ndonjë gjë më parë.
Ja tek më ke, erdha o i Dërguar i Allahut! Erdha për të besuar Allahu, të Dërguarin e Tij dhe gjithë ç’ka ardhur prej tyre.
Nga shtëpia e Ibni Erkamit po buçiste një tekbir që mbulonte të gjithë sipërfaqen mes Mekës dhe kodrës së Safasë. Sepse të gjithë ata që kishin dëgjuar atë lutjen e një dite më parë, përfshi këtu dhe Re- sulullahun (s.a.s.) nuk e mbanin dot veten prej emocioneve. Zaten, si mund të pritej ndryshe ardhja e një njeriu si Omeri i nderuar (r.a.).
Ardhja e Omerit të nderuar tanimë tregonte nisjen e një tjetër periudhe. Sahabët e Resulullahut, që tani, pas Hamzait, panë të afro- hej edhe një tjetër forcë, filluan të dilnin, njëshe ose dyshe, më të sigurtë prej shtëpisë së Ibni Erkamit. Sepse ardhja e Omerit të nderu- ar i dha një forcë të veçantë secilit. Tani ata hynë në garën se kush do ta sillte tekbirin më të zëshëm prej kodrës së Safasë.282 Pas ardhjes së tij ata kishin mundësinë të dilnin më të sigurt nëpër sokakët e Mekës. Kur faleshin, e kishin disi më të lehtë. Edhe kur lexonin Kuran, nuk e kishin më aq të vështirë, se mos pas fshihej ndokush që po i dëgjonte. Ashtu siç e thoshte edhe Ibni Mes’udi, besimi i Omerit ishte si një ngadhënjim i fesë mbi mohimin.
Omeri i nderuar u bë mysliman për t’u bërë, por nuk dukej se do të ishte i qetë derisa t’ua bënte të gjithëve të ditur besimin e tij. Prandaj, u kthye nga i Dërguari i Allahut, dhe e pyeti:
-O i Dërguari i Allahut! Pse nuk e themi hapur besimin tonë? Ne jemi me të drejtën! Ata, megjithëse janë në rrugë të gabuar, e bërta- sin gjithandej bindjen e tyre. Profeti ynë paqja qoftë mbi të ishte njeri i durimit dhe pjekurisë.
– O Omer, po ti i sheh zaten ato që po jetojmë ne. Ne nuk jemi ende të mjaftueshëm për ta bërë diçka të atillë, – iu përgjigj Ai Omerit.
– Ja ku po të betohem për Allahun, o Mëkëmbës i Allahut, në çdo mbledhje që kam për të marrë pjesë, do ta bërtas me të madhe të
vërtetën, dhe sakaq doli nga shtëpia e Ibni Erkamit. Vendi i parë ku shkoi ishte Qabeja. Bëri nja dy herë rrotullame rreth saj, pastaj shkoi menjëherë pranë kurejshëve. Zaten edhe ata ardhjen e tij po prisnin. – Dëgjuam që e pësove dhe ti, o i shkretë! U magjepse?! – i thanë ata me një ton tallës.
– Ju dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut, dhe se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij, – buçiti zëri i tij.
Megjithëse ai që po i artikulonte këto fjalë ishte Omeri, idhujtarët e kishin të pamundur ta pranonin, andaj iu hodhën të gjithë me një frymë. Vetëm se në pah ishte hedhur një e vërtetë omeriane. Utben, i cili u hodh i pari për ta kundërshtuar, e kishte marrë sakaq në mes të këmbëve dhe po e rrihte për vdekje. Utbja, të cilit ia kishte futur gishtin në sy, tanimë qante me kujë prej dhimbjeve, dhe, me vajin e tij, po tërbonte gjithë Mekën. Që nuk ishte kafshatë aq e lehtë ishte e ditur nga të gjithë. Por edhe sikur ky Omeri i tanishëm ishte edhe më trim dhe i shkathët se më parë. Kallaballëku i mbledhur rreth tij filloi të shpërndahej. Askush nuk mund ta kundërshtonte Omerin, i cili tash e tutje do të ecte duke u tundur, me tërë krenarinë e besimit, nëpër sokakët e qytetit. Ai i vizitoi të gjitha mbledhjet për të mbajtur fjalën që i kishte dhënë të Dërguarit të Allahut, duke ua bërë të ditur të gjithëve se ishte bërë mysliman.
Megjithatë i Dërguari i Allahut (s.a.s) ishte shumë i shqetësuar se mos Omerit i ndodhte ndonjë gjë e keqe. Kur, më në fund, e pa tek po vinte, u kënaq së tepërmi. Me rehatinë se e kishte kryer detyrën, filloi t’ia tregonte të gjitha një për një të Dërguarit të Allahut.
– Nëna dhe babai im të qofshin fli, o i Dërguari i Allahut! Nuk ka asgjë për t’u shqetësuar. Të betohem për Allahun, se i vizitova të gjitha mbledhjet, dhe ua thashë të gjithëve pa u ndjerë aspak në siklet.