Full Post Style

Hamzai ishte dy vjeç më i madh se i nipi, dhe njëkohësisht ishte vëlla qumështi me Të. E ëma e tij, Halja, ishte vajza e hallës së Aminës, nënës së Profetit. Kishte kohë që i ndiqte nga larg të gjitha ato çfarë po ndodhnin. I maste mirë e mirë në kokë ato që thuheshin për të nipin, por nuk po e jepte që nuk po e jepte dot një vendim përfundimtar.
Kishin kaluar vetëm dy vjet që nga koha që ishte shpallur profetësia. Ishte sërish stina e haxhit. Ebu Xhehli, një ditë prej ditësh, në muajin e Dhulhixhes, erdhi pranë të Dërguarit të Allahut që gjendej në kodrën e Safasë, dhe pasi tha gjithato fjalë që nuk t’i nxë goja, bëri edhe shumë veprime që ia thyen zemrën së tepërmi Profetit të Njerëzimit. Megjithatë, Resulullahu heshtte e nuk reagonte nega- tivisht. As që përpiqej që të kthente ndonjë përgjigje. Ebu Xhehli, pasi e pa se nuk po i vinte reagimi që ai kishte paramenduar, u nis menjëherë për të shkuar pranë kurejshëve të tjerë që gjendeshin sakaq në Qabe. Edhe shërbëtori i Abdullah ibni Xhudanit ishte njëri prej dëshmitarëve që i dëgjuan ato çfarë u thanë aty.
Pa kaluar shumë kohë, edhe i Dërguari i Allahut u largua prej an- dej, dhe shkoi në dhomën e Tij të lumturisë.
Në atë kohë, Hamzai, xhaxhai i Tij, ishte veshur në armë e po kthehej nga gjahu. Hamzai ishte një djalosh shumë i pashëm dhe që i shkonte ajo madhështi; në mes të kurejshëve të gjithë kishin frikë prej tij, aq sa nuk e fshihnin dot mahnitjen përballë madhështisë së tij, madje do të përzgjidhnin të rrinin më mirë në anën e tij, sesa t’i dilnin kundër. Gjuetinë e bënte me kënaqësinë sikur po adhuron- te diçka; kur kthehej i lumtur nga gjahu përshëndoshej me të gjithë gjatë rrugës, dhe punët e asaj dite kishte dëshirë që t’i përfundonte duke vizituar njëherë murin e Qabes. Derisa u takua me shërbëtorin e Abdullah ibni Xhudanit. Të rrije i heshtur përballë padrejtësisë ishte padrejtësi më vete, andaj ai mendonte që t’ia tregonte të xhaxhait ato që i kishin ndodhur të birit.
– O Ebu Umare! A e dëgjove se ç’i bëri Ebu Xhehli pak më parë nipit tënd, Muhamedit? Ja, mu këtu, u nis për nga ai, dhe pasi e shau me fjalët më të pahijshme, e dhunoi. Për më tepër, vetëm pse ai nuk iu përgjigj, ai vazhdonte ta nxiste. Muhamedi nuk nxori zë fare.
Për një çast, Hamzai filloi të turfullonte. U bë sikur do t’i plaste damari i fryrë i qafës. Po, i nipi kishte ardhur me njëfarë feje të re, por e donte shumë atë. Deri më sot nuk e kishte hapur gojën për ato që i ishin bërë, pasi ndoshta edhe nuk ishte mjaftueshëm i informuar për ato çfarë kishin ndodhur. A mund t’i bëhej gjithë kjo padrejtësi një njeriu, për më tepër kur ai ishte plotësisht pa mbështetje? E kapi heshtën dhe shtizat dhe u nis për te Ebu Xhehli. Tashmë sikur e kishte harruar fare përshëndetjen e njerëzve. Të gjithë po shqetësoheshin ngase po e shihnin aq shumë të nxehur, e sakaq po prisnin të shihnin se ç’po ndodhte. Nuk qëndronte pranë askujt, e nuk po përshëndeste ashtu siç bënte gjithnjë. Dukej që ishte përqendruar në një qëllim të vetëm, e po ecte me hapa tejet të shpejtë.
Më në fund, mbërriti pranë Qabes. Nga shikimi dukej qartë se dikë po kërkonte. E pa teksa po ulej. Erdhi tërë nxitim në drejtim të tij. Zemrat e atyre që gjendeshin të ulur po u vinin në gojë. Ebu Xhehli me të parë mbërritjen e tij, u pendua njëmijë herë për ato që kishte bërë, por çe do se ajo kishte ikur tashmë. Shkoi menjëherë pranë Ebu Xhehli, dhe filloi ta rrihte me goditje të shpejta.
Si i hakërrehesh ti Atij, dhe e shan more! Edhe unë prej fesë së Tij jam; Ja ku jam, po të them ato që thotë Ai. Hajde, po pate guxim, dilmë dhe mua përballë, ta shohim njëherë, – thoshte ai me zë të lartë.
Ebu Xhehli ishte mbuluar nga gjaku tashmë. Bijtë e Mahzumëve u përpoqën që ta ndalonin Hamzanë, por ishte Ebu Xhehli ai që i pengoi.
– Lëreni Ebu Umaren! Isha unë që e fyeva rëndë të nipin e tij sot, – thoshte ai. Ndoshta arsyeja e vërtetë ishte që ta sillte sërish mbrapsht Hamzanë. Ndoshta nuk ishte ende në dijeni se shtamba ishte thyer. Veçse, ishte shumë vonë tanimë.
Sakaq, disa prej të pranishmëve nuk duruan dot pa i thënë nja dy fjalë:
–
Ç’është kjo, o Hamza? Mos u magjepse edhe ti?
– Për mua, derisa çdo gjë të dalë në pah, e qartë, çfarë mund të ma ndalojë që ta pranoj se Ai është i Dërguari i Allahut, dhe se thotë veçse të vërtetën? Ju betohem në Zot, se unë nuk kam për të hequr dorë prej Tij; nëse jeni aq burra që e mbani fjalën, dilmëni edhe mua kundër për këto që po them, e ta shohim njëherë!
Hamzai ishte më se i vendosur, andaj shkoi menjëherë për tek i nipi, Muhamed Fjalëdrejti. I tregoi për gjendjen shpirtërore në të cilën gjendej… I ndau me të një e nga një të gjitha mendimet, dhe sakaq i premtoi se do të ishte në anën e Tij deri në fund. Në fakt, ishte një zgjedhje tejet e vështirë; sepse për një xhaxha, t’i përulesh deri te gjunjët nipit, dy vjeç më të vogël, është tejet e vështirë. T’i kalosh fshirësen sipër plot dyzet e katër viteve, e të sapolindësh edhe njëherë si fëmijë, kërkonte një vullnet të posaçëm, dhe ishte pikërisht Hamzai i nderuar ai që e vendosi në vend këtë vullnet.
Vetëm se që ta realizoje këtë vullnet nuk ishte aq e lehtë siç mund të mendohej rëndom. Në mbrëmje, atë e priste egoja, e cila do ta fuste në kthetrat e veta, duke i hedhur, njëra pas tjetrës, pyetje nga më të shumëllojshmet. Një njeri si Hamzai po zinte vendin e vet në safët e besimtarëve, andaj si mund të mendohej se shejtani do të rrinte duarbosh? U shfaq menjëherë përballë tij, dhe i tha:
– Hë more, a nuk ishte ti zotëria i kurejshëve? Hoqe dorë prej fesë së të parëve të tu për t’i besuar një magjistari! Të bësh atë që bëre ti është më e rëndë sesa të kishte vrarë veten! – thoshte ai, dhe rrekej që t’ia ndërronte mendjen Hamzait të nderuar.
Kjo ishte një qasje djallëzore… Megjithëse në pamje të jashtme dukej e arsyeshme, ishte një lëvizje dinake për t’ia ndryshuar mendjen bashkëbiseduesit. Tamam një rast gjuetie të paqtë. Vetëm se, Hamzai, gjuetari i luanëve, ishte bërë Hamzai i nderuar, dhe një vullnet si i tiji nuk mund të dorëzohej aq lehtë. Vetëm se dyshimet vazhdonin t’ia vizitonin herë-herë mendimet. Patjetër, a mund të li- hej i qetë një njeri si Hamzai i nderuar.
Hamzai, të cilit nuk i hynte gjumë në sy, shkoi në Qabe për t’ia bërë të ditur Krijuesit gjendjen e tij, e atje u lut e u përgjërua që Allahu ta çlironte prej mendimeve dyshuese që ia kishin kapluar mendimet. Tashmë i kishte hyrë një rruge që ishte e detyrueshme që t’i realizonte siç duhej detyrimet e saj. Me të vërtetë, Allahu ia pati hequr supesh atë gjendje Hamzait pasi ai ishte qarë me sinqeritet të plotë. Tanimë Hamzai i nderuar mund të kthehej i qetë për në shtëpinë e tij.
Ditën tjetër, Hamzai i nderuar, me të aguar u nis për në shtëpinë e të Dërguarit të Allahut (s.a.s.), për t’i treguar ato që kishin ngjarë një ditë më parë. Resulullahu u drejtua nga ungji i Tij, dhe me një ndjesi dhembshurie filloi të fliste me të gjerë e gjatë. Një besim i palëkundur nuk mund të tutej para asgjëje. Pikërisht prej kësaj arsyeje, Hamzai nuk do të linte mundësi që t’i shpëtonte pa u përballur me mohuesit në përgjithësi. Këto ishin fjalët e fundit që i tha të nipit teksa largohej prej andej:
– Ja ku po ta them me tërë ndjenjat që burojnë nga sinqeriteti, se Ti je përfaqësuesi i së Drejtës, o i biri i tim vëllai. Vazhdo ta përhapësh fenë tënde pa e vrarë mendjen për kurrkënd. Lëvduar qoftë Allahu, që, që sot e tutje, as drita e diellit nuk ka më tepër rëndësi për mua. Unë sapo u njoha me fenë e parë.265
Ardhja e Hamzait të nderuar kishte një rëndësi të veçantë për të gjithë myslimanët e atyre kohëve. Fytyra të tëra që i kishte marrë malli për një buzëqeshje, po njiheshin, qoftë edhe për një kohë shumë të shkurtër, me buzëqeshjen; ndjenjat e paralizuara kaq kohë, tanimë po pushtoheshin prej haresë së brendshme. Ç’mëshirë e madhe! Në një ditë që do të ishte e hidhur, po ndodhte diçka kaq e veçantë, sa ç’mund të ishte besimi i një gjuetari luanësh siç ishte Hamzai. Këtej e tutje, ai do të ishte përherë në një radhë me të Dërguarin e Alla- hut. Që tani ai do të vepronte vetëm nën dritën e këshillave të Tij, duke e ndihmuar përballë çdo ngarkese të rëndë. Lëre, që tani, edhe kurejshëve do t’u duhej të llogaritnin edhe Hamzanë në mesin e besimtarëve. Për shembull, atyre do t’u duhej të hiqnin dorë prej disa huqeve të gjertanishme. Çdo hap i tyre tanimë dukej disi më i matur. Kësisoj, familja e Mutalibëve po pastrohej edhe njëherë; ndërkohë që Aliu dhe Hamzai gjenin burimin e jetës, të cilët ishin secili nga një mburojë për Islamin, ndërsa Ebu Lehebi bashkë me bijtë e tij, zemërgurët Utbe dhe Utejbe, njerëz që nuk ia kishin idenë përmendjes së Zotit, rrinin gjatë gjithë ditës shtrirë në kokërr të qejfit. Një ajet që do të zbriste ato ditë e përshkruante kështu situatën:
– Çdo njeri, që zemra i mbytet në dritë prej Allahut, ngase ai i ka hapur atij zemrën, a mund të jetë i njëjtë me atë që, për faj të një zgjedhjeje të vetën, i është ngurtësuar zemra, duke iu ndryshuar edhe karakteri?
Turp t’u vijë atyre që zemrat u janë ngurtësuar sepse nuk përmen- din emrin e Allahut! Padyshim, ata janë brenda një çudhëzimi.

Kaluan disa kohë. Pranë Profetit tonë të dashur (s.a.s.) gjendeshin gjithsej tridhjetetetë myslimanë. Ebu Bekri i nderuar (r.a.) kishte arri- tur majat në ndriçimin prej pasurisë së shpalljeve hyjnore, por nuk i kishte dhënë dot fund furtunave që kishin nisur brenda tij, e njëlloj si ai, edhe Ebu Dherri donte që ta thoshte emrin e Allahut me zë të lartë mu aty në Qabe. Mirëpo, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) theksonte se nuk kishte ekuilibrim të mjaftueshëm të forcave:
– Ne jemi shumë pak në numër, – thoshte Ai, por, prapëseprapë nuk ia theu dot akullin përbrenda Ebu Bekrit të nderuar. Mandej, për të mos e lënë vetëm, e mori me vete, dhe shkuan të dy për në Qabe. Të gjithë ishin tërhequr mënjanë, dhe po dëgjonin Ebu Bekrin e nderuar që po i ftonte njerëzit në fenë islame. Sakaq, ai po fitonte cilësinë e kumtuesit të parë haptaz.
Veçse kurejshët, të cilët nuk mund ta duronin një tjetër zhvillim jashtë vullnetit të tyre, iu vërsulën që t’i sulmonin. I kishin vënë në
shënjestër të gjithë sa gjendeshin aty, e po i godisnin me ç’t’u gjendej në duar. Ndërkohë, edhe Ebu Bekrin e kishin vënë midis këmbëve dhe vetëm e godisnin ashpërsisht. Utbe ibni Rebiaja kishte një mllef të paimagjinueshëm, e po e rrihte për vdekje atë. Asisoj që fytyra e Ebu Bekrit të nderuar ishte mbuluar prej të kuqes së gjakut, e hunda i ngjante sikur t’i ishte ngjitur pas fytyre. Trupi i Ebu Bekrit të drobi- tur, gjendej i shtrirë përdhe, pa ndjenja. Në fund, të gjithë u larguan me mendimin se “vdiq”.
Sakaq, kushërinjtë e tij, që e morën vesh, erdhën dhe e morën që ta shpinin në shtëpi. Me ta parë seriozitetin që kishte fituar situata, shkuan të gjithë tok dhe u betuan aty pranë murit të Qabes:
– Nëse Ebu Bekri vdes, ne do ta vrasim Utben.
Mandej u kthyen sërish për në shtëpinë e Ebu Bekrit. Aty ishin mbledhur gjithë të afërmit e tij, të cilët po prisnin që ai të jepte qoftë edhe një shenjë se ishte ende në jetë. E nxitnin vazhdimisht që të fliste.
Aty në të ngrysur, u duk sikur erdhi pak në vete… Ebu Bekri lëvizi. Po, sa mirë, po jetonte!.. Saora, të afërmit që rrinin aty pranë filluan të frymëmerrnin normalisht. Ia kishte hedhur lehtë një gjakmarrjeje që do të zgjaste për vite me radhë.
Ebu Bekri ishte një njeri që e dinte shumë mirë përse jetonte, dhe tërë horizontet ia kishte mbushur dashuria për Të. Në fillim, teksa i sakrifikonte të gjitha ç’kishte mall e pasuri, ishte i gatshëm edhe për këto ditë. U mundua ta mblidhte veten sa më shpejt të ishte e mun- dur; megjithëse përpiqej, prapë e kishte të pamundur që të ngrihej në këmbë. Mundohej diç të thoshte. Fjalia e parë që i derdhej përmes dhëmbëve ishte:
– Si është i Dërguari i Allahut?
Ishte e pamundur që ata që gjendeshin rreth e qark në ato momente t’i jepnin kuptim. Një njeri që sapo ishte kthyer paq prej vdekjes, nuk pyeste për veten, por për Të. Ishte e pakuptueshme. Nuk i dhanë fare rëndësi, por u ngritën që t’i jepnin diçka për të ngrënë e për të pirë.
Nga ta dinin ata se problemi i tij kryesor nuk ishte e ngrëna dhe e pira. Ebu Bekri, nëse i kishte ndodhur ndonjë gjë e keqe të Dërguarit të Allahut, si mund t’i shkonte mendja te buka? Si mund ta freskonte ai veten me ujë të ftohtë, nëse nuk merrte më parë ndonjë lajm për gjendjen e të Dërguarit të Allahut.
Me ta parë që ai jetonte, kushërinjtë filluan të largoheshin një e nga një. Ebu Bekri tashmë ishte vetëm me nënën e tij. Kur i hapi sërish sytë, mbi krye i rrinte e ëma me një enë me supë. Ai, prapë me buzët që mezi i lëvizte filloi të thoshte të njëjtën fjali:
Si është i Dërguari i Allahut?
– Për Zotin, që nuk kam asnjë lajm në lidhje me Të, – iu përgjigj ajo me një shikim tërë çudi. Si nënë që ishte, po i dhimbte xhani. Djalit të vetëm, që ia kishte falur Allahu, i ishin thyer krahët, e rrinte i shtrirë i mbuluar nga gjaku.
Nuk kishte asnjë zgjidhje… Megjithëse u mundua, e kishte të pa- mundur të ngrihej. Ishte përballë një problemi që nuk mund t’i gjente zgjidhje, andaj iu përgjërua nënës së tij:
Të përgjërohem, o nënë, të kishe shkuar njëherë te Umu Xhe- milja259, e bija e Hatabit e të pyesësh.
Zemra e nënës rrihte akoma dhe më shumë prej dhembshurisë. Shkoi menjëherë për tek Umu Xhemilja.
– Ebu Bekri pyet prej teje, se si është i Dërguari i Allahut, – e pyeti ajo fillimisht.
Vetëm se, atë ditë, për një njeri, që të pranonte se kishte besuar në Islam ishte një arsye e mjaftueshme që të përndiqej dhe të përflitej. Po, edhe Umu Xhemilja ishte një besimtare e re. Vetëm se nuk e pra- nonte besimin që të mos e merrnin vesh kurejshët. Kështu që, vendo- si t’i përgjigjej se nuk e dinte se kush ishin Ebu Bekri dhe Muhamedi, i biri i Abdullahut. Vetëm se, nëse Umu Hajri kishte ardhur deri këtu, medoemos duhet të kishte diçka të rëndë.
– Në gjithë këtë çështje se ç’ka një gjë të çuditshme, – tha ajo dhe u kthye për në shtëpi. Ebu Bekri i nderuar shtrihej ashtu i mpirë dhe pa lëvizje. Umu Xhemilja nuk e mbajti dot veten kur e pa në një gjend- je aq të vështirë. Duke mos e marrë parasysh edhe gjendjen e Umu Hajrit, tha:
S’ka dyshim se ata që ta kanë bërë këtë duhet të jenë ata të shthururit. Besoj se Allahu ka për të ta marrë hakun shumë shpejt. Reagimi i Ebu Bekrit nuk ishte i ndryshëm nga më parë:
– Ç’bëri i Dërguari i Allahut? Ku është ajo?
Umu Xhemilja e kishte mbledhur veten, e kishte filluar sërish të sillej më e kujdesshme:
– Ke nënën këtu, po i dëgjon të gjitha ç’po fliten, – tha ajo qetë- sisht. Ebu Bekri e njihte nënën e tij, andaj:
Nuk të vjen asnjë e keqe prej saj. Nuk del asnjë sekret prej saj, – i dha ajo besën, e sakaq dha sihariqin që do ta qetësonte mirëfillthi Ebu Bekrin.
– Shëndoshë e mirë është.
Veçse ajo nuk dukej se do të mjaftohej me kaq. Zaten edhe besnikëria këtë e bënte të nevojshme.
Ku është Ai? – e pyeti ai sërish.
Në shtëpinë e Erkamit, – iu përgjigj Umu Xhemilja.
Pa e parë me sytë e vetë, ngjante sikur dhimbjet nuk do t’i reshtnin aspak. E mblodhi edhe njëherë veten dhe tha:
– I betohem Allahut, se pa shkuar ta shoh me sytë e mi Resululla- hun, as kam për të ngrënë, e as kam për të pirë.
Nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të prisnin që gjendja përreth të qetësohej disi. Kur ra muzgu, dhe gjithësia ra në qetësi, e morën Ebu Bekrin për krahësh dhe u nisën për në shtëpinë e Ibni Erkamit.
Besniku më i madh u derdh mbi këmbët e të Dërguarit të Allahut me ta parë se Ai ishte shëndoshë e mirë. Filloi t’ia puthte fytyrën. Megjithëse ishte në një gjendje të atillë saqë ishte e pamundur të mos ndjeje keqardhje, ai ndihej tani sikur kishte fituar gjithë botët. Po përjetonte një gëzim të parrëfyeshëm. Kjo, veç të gjithash, ishte edhe një dashuri për robin më të dashur të Allahut, më e madhe se dashu- ria për nënën, babain dhe gjithë të dashurit e tjerë. Ishte përfundimi ku mund të arrinte një njeri i përsosur për nga besimi. A nuk kishte këshilluar ashtu edhe vetë I Dërguari i Allahut?260
Në këtë situatë, edhe sahabët e tjerë, kur panë plagët e panumërueshme të Ebu Bekrit të nderuar, zunë të qanin. Nga ato që dukeshin ishte prekur së tepërmi edhe i Dërguari i Allahut. Edhe këtë pikëllim ia pati kuptuar Ibni Ebi Kuhafeja. Zaten ishte aq i ndjeshëm, saqë nuk ishte i kënaqur që Resulullahu të prekej duke parë gjendjen në të cilën ishte… E si mund të ishte!.. Ebu Bekri, i cili e kishte shumë të vështirë të shpëtonte nga qarjet, i dolën këto fjalë nga goja.
– Nëna dhe babai im të qofshin falë, o Resulullah! Unë nuk kam asgjë serioze. Vetëm se më vjen pak rëndë që të më rrahë ai njeri i ndyrë.
Ç’dashuri është kjo, që pikëllohet edhe për pikëllimin e të tjerëve për gjendjen e tij të mjerueshme, e për të mos e mërzitur më tej ishte gati të pohonte se nuk kishte asgjë.
A ishte afruar kaq shumë me të Dërguarin e Allahut, edhe këtë duhet ta përdorte më së miri në të mirë të besimit. Nuk duhet ta humbte këtë rast. I tregoi Atij nënën e tij, dhe me një zë që i dridhej, i kërkoi:
– Ja, kjo është nëna ime, o i Dërguari i Allahut! Ka një dashuri shumë të thellë për mua, gjithashtu është shumë e mirë me nënën dhe babanë e saj. Ti je i begatë. Sikur ta kishe ftuar edhe Ti në fenë e Allahut. Sikur t’i luteshe edhe Ti Allahut për të, e më këtë shkak shpëton edhe ajo prej Xhehenemit!
Ç’sinqeritet!.. Dhe, prapëseprapë çfarë sakrifice. E një nxënësi kaq të devotshëm, as i Dërguari i Allahut nuk mund t’i thoshte jo. Hapi duart, dhe filloi t’i lutej Allahut Mëshirues që t’i jepte besim nënës së dashur të Ebu Bekrit.
Domethënë, çasti kishte ardhur, dhe ç’mirësi ishte kjo që edhe Umu Hajri do të kthehej, po aty, në myslimane.261
Ebu Bekri, i cili edhe në çastet kur luftonte jeta me vdekjen bren- da tij, kujdesej për besimin dhe shpëtimin e tjetrit. Nuk kishe ç’t’i thoshte gëzimit të tij. Kthimi i nënës së tij në besimtare ia bëri të harrueshme të gjitha dhimbjet. Ata ndenjën bashkë me të Dërguarin e Allahut, aty, në shtëpinë e Ibni Erkamit për rreth një muaj.
Kjo ngjarje e dhimbshme, ishte shkak për një tjetër shtatzëni me një tjetër fryt, dhe pikërisht atë ditë, erdhi edhe Hamzai, xhaxhai i Resulullahut, për të pranuar fenë islame.262

Idhujtarët vinin e i shqetësonin, madje edhe talleshin pareshtur me ata që lexonin Kuran, ose falnin namaz. Prandaj Profeti i Nderuar, bashkë me besimtarët e tjerë, rrekeshin që të gjenin vende sa më të mbyllura e të padukshme për të kryer ritet e tyre të adhurimit karshi Allahut (xh.xh.). Megjithëse, vinte dita, që ata i mësonin edhe këto vende; sepse nuk mund ta mposhtnin dot aq kollaj vesin e keq të të torturuarit me çfarëdolloj mënyre, vetëm të mund të bënin diç të atillë. Kishin kaluar dy vjet që kur kishte zbritur detyra e bekuar e profetësisë, prandaj besimtarët u mblodhën edhe njëherë të gjithë së bashku. Po faleshin të gjithë bashkë në një vend të mbyllur, derisa një grup mekasish ia behu edhe aty. Filluan të talleshin me besimtarët e devotshëm, derisa fjalët ia lanë vendin goditjeve. Në zënkë e sipër, Sad bin Ebi Uakasi nuk e kontrolloi dot veten, por e kapi njërin syresh dhe ia goditi kokën për një guri. Ai njeri ngeli ashtu shakull në vend. Zaten të gjithë mosbesimtarët po kërkonin asprën, kështu që kjo do t’u shërbente më së miri si një arsye për të bërë ç’t’u donte qejfi. E tashmja nuk do të ishte hiç e mirë pas kësaj ngjarjeje. Resulullahu Paqja qoftë mbi Të, deri më tani po mundohej të gjente një mënyrë gjithëpërfshirëse për t’i dhënë zgjidhje sa më të paqshme situatës. Ai po gjuante të gjitha rastet, që si e si të gjendej një vend i fshehtë dhe i mbyllur, ku besimtarët të mund të faleshin dhe të ndanin me njëritjetrin mendimet mbi fjalët e bekuara të Allahut, ajeteve të Kuranit Fisnik. Kishte nevojë për pak kohë, që të mund ta zgjidhte diçka të tillë. Kështu edhe nuk bëheshin objekti kryesor i sulmeve të gjithanshme, e për më tepër nuk humbnin kohë duke u kapërfytur me idhujtarët, që vetëm atë avaz kishin, të përdornin vetëm dhunën karshi besimtarëve. Erkam bin Erkamit i kishte ardhur tashmë në dorë një mundësi e artë për t’i përdorur të gjitha ç’kishte në një rrugë të së Drejtës. Kishte një shtëpi në kodrën e Safasë, kështu, pa humbur kohë i ftoi, Resulullahun paqja qoftë mbi Të bashkë me sahabët e Tij të nderuar. Aty mund të falnin namaz lirisht, të lexonin pjesë nga Kurani Fisnik, madje edhe t’i shqyrtonin ato ndërveti.258 Ftesa ishte e pranueshme, kështu që u prit mirë edhe prej të Dërguarit të Allahut (s.a.s.). Po fillonte një periudhë e re, andaj Ai e pranoi menjëherë zgjidhjen që të rrinte në shtëpinë e Ibni Erkamit në Safa.

Kjo do të thoshte edhe tri vite të tjera jete. Fqinjësive të këqija u kaloi koha, e për Islamin kjo do të thoshte një ngjyresë e re për t’u zhvilluar. Gjendja ishte tjetër, aspak si më parë. Myslimanët vinin aty përditë fshehurazi, ndanin me njëri-tjetrin mendimet mbi kuptimet e fjalët të Resulullahut të dashur (s.a.s.). Gjenin mundësi të zhyteshin në biseda për besimin dhe devotshmërinë, por e gjitha e shoqëruar me një vuajtje për ata që jetonin të panjohur ende me bukuritë e besimit të tyre.